7. TRAKCJA ELEKTRYCZNA 562
nie Y(rys. 7.18). Podwieszenie drutów do linki w pobliżu zawieszenia wykonane jest za pomocą specjalnych wieszaków z elementami tłumiącymi. Drugi natomiast cel osiąga się przez zwiększenie (zagęszczenie) liczby wieszaków w środku przęsła oraz przez zmniejszenie rozpiętości przęseł i zwiększenie naciągów.
Doskonałość sieci wyraża elastyczność względna wg wzoru
e =
(7.68)
Elastyczność lepszą wykazują sieci łańcuchowe podwójne z linką nośną główną i linką pomocniczą (rys. 7.19 i rys. 7.20).
Zapewnienie dobrej współpracy odbieraka z siecią jezdną wymaga ulepszeń konstrukcji odbieraka. Odbierak powinien umożliwić utrzymywanie odpowiedniej siły docisku przy zmiennej elastyczności sieci, a więc przy różnych uniesieniach przewodów w różnych miejscach przęsła.
Siła docisku odbieraka w czasie jazdy składa się z siły statycznej Fsl, siły aerodynamicznej Fa wywołanej opływem powietrza ramy odbieraka oraz siły dynamicznej proporcjonalnej do masy zastępczej mcą pantografu i kwadratu prędkości kątowej co wywołanej ruchem sinusoidalnym ślizgu spowodowanym zmianami elastyczności sieci.
Siła docisku zmienia się podczas przejazdu przęsła od wartości maksymalnej
(7.69)
(7.70)
F« + Fa + >ncqCSA
do wartości minimalnej 6min = E.t + — mcqoj2A
przy czym A — stała zależna od konstrukcji odbieraka.
Siła aerodynamiczna zwiększa się ze wzrostem prędkości pociągu. Jest to korzystne, ponieważ przy większej prędkości — dla zachowania pewnego styku z przewodem — potrzebna jest większa siła docisku. Jednak jej zwiększenie nie może być zbyt duże, aby nie powodowało nadmiernego ścierania przewodów.
Rys. 7.21. Szkic odbieraka dwustopniowego / — rama dolna, 2 rama górna. 3 — ślizg
W przybliżeniu można przyjąć, że masa zastępcza odbieraka jest wyrażona wzorem
(7.71)
w którym: md — masa ramy dolnej, mg — masa ramy górnej, msl — masa ślizgu.
Zmniejszenie masy zastępczej można np. uzyskać stosując odbierak dwustopniowy (rys. 7.21), gdyż przy niedużych zmianach ruchu pantografu o ok. 0,5 m pracuje tylko odbierak górny — lekki.
Sieć szynowa, nazywana także siecią powrotną, ułożona na podkładach drewnianych lub betonowych nie jest doskonale odizolowana od podłoża. Spadki napięć w szynach powodują różnice potencjałów między szynami a gruntem i są przyczyną przepływu w ziemi prądów nazywanych prądami błądzącymi. Rezystancja między szynami a podłożem, czyli w obszarze stanowiącym tzw. bliską ziemię, wynosi 0,1+2,5 Cl km dla szyn tramwajowych i 0,5 + 5 fi- km dla torów kolejowych.
W dowolnym punkcie szyny w odległości x od punktu, w którym znajduje się lokomotywa zasilana prądem z sieci, potencjał szyn wyraża się zależnością
(7.72)
Vx = Aekx+Bs-kx
w której: A, B — stałe określane przez warunki brzegowe, wynikające z warunków fizycznych; k = rsJr:l — współczynnik tłumienia, przy czym ru —jednostkowa rezystancja szyn, ru — jednostkowa rezystancja upływu (między szyną a ziemią).
Prąd płynący szynami w odległości x przy czym m — rezystancja charakterystyczna sieci powrotnej.
Jeżeli / oznacza prąd pobierany przez lokomotywę, to prąd błądzący Ibx = /—lax. Najczęściej przyjmuje się, że sieć szynowa jest nieskończenie długa. Wówczas
(7.74)
Przy większej liczbie odbiorów na sieci korzysta się z metody superpozycji.
Przepływ prądów upływu szyn przez torowisko, które stanowi istotną dla nich rezystancję, następuje dalej rozległym przekrojem ziemi, głównie obszarami o dużej przewodności. Jeżeli w pobliżu szyn znajdują się rurociągi metalowe lub kable o powłokach metalowych, prądy przepływają przez powłoki i wypływają w pobliżu przyłączy kabli powrotnych do szyn, unosząc z sobą jony metalu powłoki. W ten sposób prądy błądzące powodują duże szkody korozyjne.
W celu zmniejszenia wpływu prądów upływu szyn należy tory wykonywać zgodnie z normą PN-81/E-05024. Rurociągi i kable powinny mieć powłoki izolujące. W uzasadnionych przypadkach urządzenia te powinny być układane w kolektorach.