509

500 Rośliny ze stanowisk naturalnych

(8—20). Różnice w budowie i liczbie tych ząbków stanowią ważną cechą rozpoznawczą u skrzypów.

Surowiec. Surowcem jest ziele skrzypu polnego — Hba Eąuiseti FP III. Są to ususzone górne części, pędów płonnych. Łodygi są podzielone

l. Skrzyp polny — Eguisetum arvcnse: a •— pęd płonny; b — pęd zarodnikonośny (wiosenny). 2. Skrzyp leśny —• Eguisetum silvaticum: a — pęd płonny; b — pęd zarodnikonośny. 5. Skrzyp błotny — Eguisetum pałustm: a —• pęd rozgałęziony; b — cała roślina; c — pochwa węzłowa. 4. Skrzyp bagienny — Eguisetum limo sum: a, b — pęd; c — pochwa węzłowa. 5. Skrzyp zimowy — Eguisetum hiemale: a — cała roślina; b —■ pęd zarodnikonośny; c — pochwy węzłowe. 6. Skrzyp olbrzymi — Eguisetum maximum; a — pęd płonny; b — pęd

ukorzeniony, c — pęd zarodnikonośny

Rys. 145. Zestawienie sześciu gatunków skrzypu:

na węzły, wjrraźnie podłużnie żeberkowane. Ilość żeberek wynosi 9—13. Dookoła łodygi z węzłów wyrastają boczne pędy prosto wzniesione ku górze. Zarówno łodygi jak i pędy boczne łatwo rozrywają się w węzłach.