a1

wy z rzeczywistości, w jakiej się znalazłem, nie dostrzegają, jak wielkiego wysiłku wymaga ode mnie moja aktualna sytuacja. Po zranieniu cały świat przewrócił się w moich oczach jak gdyby na nice, tak jakbym żył w dziwnym i zaczarowanym świecie, a zarazem strasznym śnie. Ciągle jednak miałem nadzieję, że uda mi się pokazać ludziom, że jeszcze nie wszystko stracone, że jeszcze nie całkiem przepadłem — wystarczy tylko ponownie nauczyć się zapamiętywać i mówić, myśleć i rozumieć to wszystko, co kiedyś, przed zranieniem, całkiem dobrze trzymało się mojej głowy. Przyznać trzeba, że bywało i tak, iż upadałem na duchu i bałem się, że nigdy nie przezwyciężę tej strasznej choroby pamięci. Ale marzę, że jak dawniej wszystko ułoży się dobrze. Staram się mimo wszystko urzeczywistniać swoje marzenia, krok po kroku, stosownie do możliwości, jakie mi pozostały... Ciągle nie tracę nadziei, że uda mi się przystosować do wykonywania jakiegoś zajęcia. Mam też nadzieję, że przydam się jeszcze swojej ojczyźnie, i to dodaje mi sił”.

Pierwsze kroki w rozbitym świecie

Przerzućmy kartki jego pamiętnika. Powróćmy do pierwszych dni i tygodni jego choroby, do pierwszych skreślonych przez niego stron. Co nam one powiedzą? Może o początkach choroby? O tym, jak powoli i stopniowo scalał się ten rozbity na części świat, scalał się, aby i tak pozostać rozbitym?

Oto przebywa w szpitalu. Wokół niego pochylone postacie, jakieś twarze, to jedna, to druga. „No, jak się czujecie, towarzyszu Zasiecki?” Przeglądamy kolejne strony jego zeszytu, na których odtworzył swoją przeszłość, opisał przeżycia pierwszych tygodni po zranieniu.

Wzrok

Coś mu się przydarzyło, coś,, czego nie było mu dane nigdy przedtem doświadczyć. Spogląda wkoło i — cóż to? Początkowo nie może zobaczyć ani jed-

47