BUW 1 (292) [1024x768]

w Micnacia ivicuonaiaa Mysncai oeaiam, s. ipi.

322    Lekarz, którego melancholijni pacjenci byli utytułowani, to Richard Napier. Dane statystyczne pochodzą z jw., s. 151. Sprawozdania Napiera dotyczące jego praktyki są wyjątkowe do-kładne i stanowią doskonały materiał z tamtych czasów. Odnosi się wrażenie, że Napier był bardzo wrażliwy na dolegliwości związane ze zdrowiem psychicznym i dużo wiedział na ten temat

323    To, że osoby naprawdę chore na melancholię cieszyły się sympatią i szacunkiem, można wywnioskować z pism Timothy’ego Rogersa. W dziele Discourse z 1691 roku mówi on dużo

0    tym, że osobom w depresji powinno M| okazać wiele względów i zrozumienia. „Nic przymuszaj swoich przyjaciół chorych na melancholię do rzeczy, których nie mogą zrobić — czytamy. -Sąjak osoba, której kości popękały, która jest w ogromnym bólu i udręczeniu, i na skutek tego została niezdolna do działania... gdyby było możliwe jakimś sposobem niewinnym odwrócić ich wagę, wyświadczyłbyś im wielką dobroć”. Patrz: A Discourse Conceming Tmubleofdte Mind and the Disease of Melaneholly, którego obszerne fragmenty zostały zacytowane w książce Richarda Huntera i Idy Macalpine 300 Years of Psychiatry, s. 248-251.

323 II Penseroso cytuję za zbiorem Complete Poems and Major Prose Johna Miltona, s, 72

m i

III The Anatomy of Melancholy to wspaniała lektura, zawiera wiele mądrości, których nie byłem tu w stanie przytoczyć. Jest też obszernie komentowana. Zwięzłego podsumowania życia

1    pracy Burtona dokonał Stanley Jackson w książce Melancholia and Depression, s, 95-99. Więcej na ten temat można przeczytać w książkach: Lawrence Babb The Elizabethan Malady, Ele?