DSCF5553

i

KUKURYDZA

8.1. Pochodzenie i historia uprawy

Kukurydza (Zea mays L.) należy do jednych z najbardziej wydajnych roślin zbożowych i jest uprawiana na znacznych obszarach. W uprawie znajduje się już od czasów przedhistorycznych. Z rośliną tą są ściśle związane najstarsze cywilizacje. Była ona uprawiana przez staroamerykańskie plemiona indiańskie Majów i Azteków, dla których stanowiła nie tylko podstawę wyżywienia, ale i obiekt wierzeń i kultu religijnego (rys. 8.1). Na podstawie wykopalisk archeologicznych grobów indiańskich, w których znaleziono szczątki kukurydzy, można sądzić, że roślinę tę uprawia się już od ponad 4500 lat. Pierwsze historyczne wzmianki na ten temat datują się od odkrycia Ameryki przez Krzysztofa Kolumba w 1492 r. W tym czasie na obszarze Ameryki Środkowej były już uprawiane na szeroką skalę niektóre formy kukurydzy określane jako podgatunki końskiego zębu, kukurydzy zwyczajnej, mączystej, pękającej i cukrowej.

W czasach nowożytnych kukurydzę znano już na kontynencie azjatyckim, afrykańskim oraz w Australii i w Europie. W Europie jej uprawa koncentrowała się początkowo głównie w Portugalii i Hiszpanii.

Na przełomie XVI i XVII w. rozprzestrzeniła

sie we Francji, we Włoszech, w Szwajcarii _{Rys 8} , staroindiański władcaTlaloc

w czasie uroczystości jubileuszowych (Seler)