DSCN0619

6. Przekładnie zębate stożkowe

Liczby zębów walcowych kół zastępczych oblicza się z wzorów:

£j d.i

^1-1 cos <5,    m,,.'

Przy Z - 90°:

*+T

—5—. *rl = *2V" •# I ■ « ‘•rl • ir

Liczby zębów kół zastępczych w przekroju normalnym wynoszą:

_-»l    _T    ^Zv2

^Zael ~COS²P_bl,COSp_m'    COS²Ptocos(J_m'

(6.56)

(6.57)

(6.58)

Iloraz liczb zębów kół zastępczych wyznacza przełożenie geometryczne walcowej przekładni zastępczej:

(6.59)

*,» __u^cosót _ ^l*^ó» z„, cosó₂ tg c5,'

W przypadku przekładni ortogonalnej

=

(6.60)

Średnice wierzchołków kół zębatych zastępczych są równe:

d_ml = d._x + 2h_aml.    d._e2 - d_p2 + 2h_am2.    (6.61)

Średnice zasadnicze kół walcowych zastępczych są równe:

d*i = </„|COsa,„,    ^„„2 = d_r7cosct,„.    (6.62)

Szerokość uzębienia walcowej przekładni zastępczej jest równa szerokości uzębienia przekładni stożkowej:

H = b.    (6.63)

Parametry wysokościowe zębów zastępczych kół walcowych odpowiadają proporcjom wymiarowym zarysu odniesienia (patrz pkt 6.3), przy czym wymiary te określa się dla kół stożkowych o zębach prostych za pomocą modułu obwodowego średniego m,_r = m,_m, a dla kół o zębach skośnych i krzywoliniowych o kącie

= P_m ź 0 za pomocą modułu normalnego średniego = m_nm.

Odległość osi przekładni zastępczej wyznacza się z wzoru:

6.6.2. Wskaźniki zazębienia

Wartości wskaźników zazębienia przekładni stożkowej wyznacza się dla walcowej przekładni zastępczej według następujących wzorów:

— długość odcinka przyporu

g_a» = 0,5-<&i + vA&2-<&2)-a«,sina_WI

(6.65)

— czołowy wskaźnik zazębienia przekładni

g_av cos P_m

e«₀ =-,

nm_nm cos a,„

— czołowy wskaźnik zazębienia w przekroju normalnym

(6.66)

cośfft?

(6.67)

— poskokowy wskaźnik zazębienia uwzględniający efektywną szerokość uzębienia przyjmowaną w obliczeniach wytrzymałościowych przekładni stożkowych (b_tH = 0,856)

b sin P_mb_eH

6y_U Cg_U + Eff_V •

(6.68)

— całkowity wskaźnik zazębienia przekładni

(6.69)

6.7. Rozkład sił w zazębieniu przekładni stożkowej

Przy obliczeniach wytrzymałości i odkształceń wałów oraz nośności i trwałości łożysk reduktorów konieczna jest znajomość rozkładu sił powstających w zazębieniu.

Zakłada się, że oddziaływanie zęba czynnego na bierny odbywa się w biegunie zazębienia, w punkcie położonym na powierzchni stożka tocznego, w połowie szerokości uzębienia, na promieniu dJ2. Działająca w tym punkcie siła F„, normalna do powierzchni stykających się zębów, rozkłada się na składowe: obwodową F„ promieniową F_r i osiową F_x. Związki między tymi siłami dla zazębienia kół stożkowych o zębach prostych można wyznaczyć na podstawie rys. 6.21. Wartości składowych określa się za pomocą siły obwodowej F„ którą wyznacza się z wzoru:

(6.70)