IMG9

wkupując się do amerykańskiego idola

rvtuał. Jednym z efektów pogłębiania uczestnictwa publiczności jest danie takim rodzinom wielu różnych możliwości wńązania się z treścią - dyskusja. na kogo głosować, staje się częścią doświadczenia oglądania i dostarcza każdemu bodźca do obejrzenia jeśli już nie wszystkich występów, to przynajmniej podsumowania. Uznano, że takie wspólne rytuały lub wspólne ocenianie są podstawowe dla kształtowania poczucia przynależności członków do grupy i że odgrywanie podobnych rytuałów w pojedynczych gospodarstwach domowych ma sens⁴⁸. Amerykański ido! może się stać rozrywką rodzinną, bo sytuuje się na przecięciu gustów młodzieży i dorosłych, umożliwiając każdemu zaprezentowanie pewnych kompetencji eksperckich. Większość uczestników konkursu ma kilkanaście lub dwadzieścia kilka lat. By rozszerzyć ten zakres, w programie jako trenerzy lub gościnni sędziow'e występują starzejące się gwiazdy muzyki pop: Burt Bacharach, Billy Joel i 01ivia Newton-John. Nie jest to odwołanie kierowane do dzieciaków biorących udział w konkursie, lecz do generacji ich rodziców - a nawet dziadków.

Badacze, którzy obserwowali studentów oglądających Amerykańskiego idola w świetlicach akademików', znaleźli podobne prawidłowości: różni studenci na różne sposoby wiązali się z różnymi konkursowńczami i prowadzili cotygodniowo debaty o ich zaletach. Slogany z programu mogą być ironicznie wdączane do konwersacji. Osoby, które opuściły jakieś odcinki, mogą ponowmie zorientować się, o co chodzi z pomocą znajomych, ponieważ znają zasady rywalizacji i mają w pamięci pewne informacje na temat uczestników. Niektórzy trafiali do świetlic bez założenia, że będą oglądać telewńzję - i dali się woiągnąć. Liczba oddanych widzów zwiększała się z tygodnia na tydzień wraz z tym, jak nasilała się konkurencja i jak oglądanie serii stawało się coraz bardziej istotne dla społecznego życia mieszkańców akademików'. Co ciekaw'e, końcowa odcinki kolidowały z egzaminami końcowymi, więc grupa nagrywała je, umawńając się, by nie patrzeć na wyniki i wyznaczała czas, kiedy wspólnie obejrzą nagrania.

Na podstawńe zróżnicowanych badań Initiative Media odkryło, że różne gatunki rozrywki prowokują odmienne stopnie lub rodzaje interakcji społecznych. Widzowie dramatów najchętniej oglądają je sami, widzowie komedii - z członkami rodziny, a miłośnicy reality tv razem ze znajomymi. Demograficznie widzowie w w ieku 18-34 lat mają najbardziej zróż

nicowane zwyczaje w zależności od gatunku programu. Osoby po pięćdziesiątce oglądają telewizję same lub z rodziną, ale rzadko ze znajomymi, podczas gdy grupa wńekow'a 35-49 lat jest najbardziej spójna, zapoznaje się ze wszystkimi gatunkami głównie z członkami rodziny. W grupach widzowie zwracają więcej mvagi na treść programu, rzadziej zmieniają kanały w trakcie transmisji i częściej wchodzą na związane z programem strony internetowe. Oczywiście, gdy ci widzowie wchodzą do sieci, niektórzy z nich wybierają dyskusje o interpretacjach i ocenach programów w ramach

James H. McAlexandcr, John W. Schouten, Harold F. Koenig, Bui/dingBrandCommmity, ..Journal of Marketing”, styczeń 2002, s. 38-54.