V. BA艁TOS艁OWIA艃SKIE INNOWACJE J臉ZYKOWE
P贸艂nocne peryferie obszar贸w indoeuropejskieh zajmowa艂o prageriua艅-sko-ba艂tos艂owia艅skie ugrupowanie plemienne, kt贸rego ludno艣膰 musia艂a jako艣 艣ci艣lej ze sob膮 wsp贸艂偶y膰, skoro w jej dialektach pr贸ez wsp贸lnych innowacji s艂ownikowych i s艂owotw贸rczych wytworzy艂y si臋 odr臋bne ko艅c贸wki z *-禄禄-, np. instr. sg. *-mi, dat. pl. *-mu$, instr. pl. *~m芦 (por. lit. sunu-mi, sunii-ms sunu-nins. sunu-ml*4, scs. synb-mb, synb-mb. syiih-mi, dual. synb-ina; anglosas. miolcum 'mlekiem鈥, goc. wulf膮-m, gib贸-m, sumi-m, fadru-m, gasti-m) w przeciwie艅stwie do indoiraiiskieh, arme艅skich, greckich, italskich i celtyckich ko艅c贸wek z *-bh*-bh>. *-bhios *-blios, *-bhis (por. np. Oe贸-g t, rdiw/ t, skr. sunu-bhyas. dri-bhyas. 艂ac. manu-bus (?=-&os), oni-bm, skr. siinti-bhiS. dri-bim itd.).
Odr臋bno艣膰 germa艅skiego zespo艂u dialekt贸w, zaznaczaj膮ca si臋 ju偶 cho膰by tym, 偶e zosta艂y one obj臋te nie satemowyin, lecz kontu mowy m typem rozwoju tylnoj臋zykowych, zacz臋艂a si臋 pog艂臋bia膰 po oderwaniu si臋 Pra-german贸w od Ba艂tos艂owian i przesuni臋ciu si臋 ich na tereny p贸艂nocno-艣rodkowej Europy, z czym niew膮tpliwie 艂膮czy si臋 germa艅ska przesuwka sp贸艂g艂osek. Pozosta艂a cz臋艣膰 p贸艂nocnoindoeuropcjskich plemion 鈥 przodkowie lud贸w ba艂tyckich i s艂owia艅skich 鈥 tworzy艂a odizolowan膮 i ilo艣膰 chyba jednolit膮 grup臋 etniezno-j臋zykow膮, zajmuj膮c przypuszczalnie stepowe obszary na wsch贸d od 艣rodkowego Dniepru. W wyniku bliskiego wsp贸艂偶ycia tego ugrupowania plemiennego wytworzy艂y si臋 nast臋puj膮ce ba艂tos艂owia艅skie innowacje dialektalne:
1. Wytworzenie i sfonologizowanie si臋 prozodyeznej opozycji mi臋dzy intonacj膮 rosn膮c膮 i opadaj膮c膮 w obr臋bie akcentowanych zg艂osek nie-wyg艂osowych. Intonacja akutowa ustali艂a si臋 w zg艂osce, na kt贸r膮 cofn膮艂 si臋 akcent, co powodowa艂o wzmocnienie podnoszenia si臋 wysoko艣ci i nasilenia tonu w ci膮gu artykulacji sylaby. Odbiciem intonacji atutowej, rosn膮cej, s膮: lit. pilna* (por. skr. puma-), rdrna, nom. pl. ddmai (por. skr. dfiuind-); czak. intonacja opadaj膮ca na kr贸tkiej pnn. puno 'pe艂en, pe艂no鈥, vrdna, dhn, gen. sg. dhna; s艂owem intonacja rosn膮ca na d艂ugiej krdva, prana; w ros. akcentowanie drugiej samog艂oski pe艂nog艂osu ror ona, kor1 ora, sol1 oma 鈥, w czes. d艂ugo艣膰 samog艂oski vrdna, krdra, sldma; w poi. kr贸tka samog艂oska wrona, krowa, s艂onia.