l10

202 LunoMinsKi wvnou pism

drugi wielu zmieszanych po święcie sukcessów barziej diaryjuszowi albo gazetom niż hlstoryjej podobny i bar-zicj prawdą niż stylem sławny. Ostatni zaś rozsądkiem i rzeczą polityczną, a nie tak dalece stylom zalecony. Strada ^M, choć pięknym piórem rzecz zawarł, daleko jednak większą mógłby mieć sławę, gdyby był poważniejsze sukcessy i rady wspomniawszy 1 choć mlemlejszym w pozór “^ł stylem napisawszy, niektórych drobiazgów nie wspominał. Mariana ** hiszpańskie początki przez rozdziały pięknym metodom ** choć niewybornym stylem napisał, dlatego przygany żadnej nie ma, bo bardziej

0    rzeczy niż o słowach pamiętał Starsi zać historycy* od których nasi nowi swój wzięli przykład ł pochop, mają coś nad tych I powagą, i nauką. Hlstoryjej rzymskiej najsławniejszy w styl po dziś dzień słynie Tacyt

1    najwięcej z niego tekstu terażnleszego wieku politycy zażywają •*. Drudzy też już go lak powszechnym uczynili że każdy, nawet dzieci byle sobie gębę (j^{ako owo} mówią) łaciną pomazali, czasem i bez rozsądku czytają go. Jest jego styl nad wszytkic inne historyczne nnjzwię-żlejazy i tym najrzadszy *°, że wsz.ytkle politycznych rządów kunszty i sztuczne postępki ^,ł rożnych osób, na-

rliotraJd Stanisław «11113— 15Cdi - autor kilku prac historycznej trend. a zwłaszcza łacińskich roenukow Mnitałes). opisujący* wypadki z lal IMS- 1552. wydanych w r. 1611

•i Strailn F. 11573—IMfl) — wioski hismryk l moralisto, autor hUloril walk we Flundrtl 1535—1590, wydanej 1632 l 1047 w języku łnclńsklm.

~ mitrnJeJtsy te pozór — tkramnirjazy, mnie} efektowny. "• Mariana Juan (1535—16241 — hiszpański humanista I historyk. Cenne jego dzieło łacińskie z dziejów Hiszpana. ^{vv , J} kolegach, wyi 1592 l IflOH.

V mrttjdem — dzli: metodą.

•• Teru: (54—140) — naczelny historyk rzymski (D.irje pttnfr-trnnlo Tpherłui/o. Roczniki, Życwryj Arykoli. Gcm/Jnioj.

•" tciulu... auptroją — posługują *i«l tek*t«m. cytują.

*• tym najrzadszy — przez to wyjątkowy.

" kunszty i sztuczne postępki — w sensie: cftwttotcł i nie-rwykłe czyny.

wet ł przyrodzenia** każdego własnym⁹® opisaniem a krótkim i węzłowa tym stylem wyraża tak dalece, 4c każde jego słowo ma wielką energiją i choć czasem jest trudne do pojęcło. samo jednak od siebie mówi i samo się wyraża. Stąd idzie, ze dla misternych w każdym słowie konceptów wdzięcznym i miłym Jest w czytaniu każdemu, który argucyje **. to jest biegłe i żywe w mowie terminy, rad czyta 1 ja przyznam się. żc młodszym jeszcze będąc, gdym go najpierwszy raz czytał, tak mi się był spodobał, żem mu na chwałę zaraz nn Jegoż księdze sonet taki napisał:

Ludne i państwu. «n> wieku rzymskiego śmiertelnym prochom nieraz zogrzebionc Umarło cnoty n przez de. wskrzeszono fcywc "» — czynią dc nam nieśmiertelnego.

Kto dc nie przyzna z nich » największego.

Gdy nudnym piórem wieki Ich skrócone.

Luurcm zwycięskim wieńce lat plecione Od zapomnieniu ratujesz późnego.

Ty t cesarzami iówiuim tię rzymskiemu Otu swych — żyjąc", ty — zmarłych strofujesz,

A żywych uczysz przykłady wteUdiwnŁ

I tak. choć cudze laury u pisujesz.

Jednakże równasz sic z nicsmiertrlncnri Tym. re rwą stówą Ir. u rem kcTonu>«z.

^nł przyrodzenie — tu: charakter, osobowość "■ \rteany — wlsidwy, rzetelny.

"■ (irgucujtt — subtelno, wyrafinowane wyrażenia. “ żyąó* — do iydn.

iyjne — za żyda.

tu'