larsen0207

9. Leki krążeniowe 207

morowego w wyniku wydłużania okresu refrakcji przedsionkowo-komorowej,

-    hamowania rozprzestrzeniania się pobudzenia w części proksymalnej pęczka Hisa.

Poza tym werapamil wykazuje ujemne działanie inotropowe oraz rozszerza naczynia obwodowe. U chorych z zespołem węzła zatokowego lek hamuje czynnos'ć węzła zatokowo-przedsionkowego

4- 5-krotnie silniej niż u osób ze zdrowym sercem.

Wskazania. Nadkomorowe zaburzenia rytmu serca, dławica piersiowa. Lek jest najbardziej skuteczny w przerywaniu napadów częstoskurczów nadko-morowych. W migotaniu i trzepotaniu przedsionków werapamil można podawać w celu zwolnienia rytmu komór.

Przeciwwskazania. Zasadniczo nie powinno się kojarzyć werapamilu z |3-adrenolitykiem, gdyż obydwa leki upośledzają czynność węzła zatokowego i przewodzenie przedsionkowo-komorowe. Mimo to opisywano także korzystne działanie jednoczesnego podawania tych leków u pacjentów z chorobą niedokrwienną serca i dławicą piersiową. Dalsze przeciwwskazania:

-    obniżone ciśnienie tętnicze krwi,

-    zespół węzła zatokowego,

-    bloki przedsionkowo-komorowe wyższego stopnia,

-    objawowa niewydolność serca,

-    wstrząs.

Dawkowanie. Werapamil należy podawać ostrożnie ustalając wysokość dawki zależnie od skutków jej działania. Zazwyczaj podaje się powoli 5 mg i.v. (przez ok. 2 min), w razie potrzeby po

5- 10 min można podać kolejne 5 mg. U pacjentów z uszkodzeniem mięśnia sercowego konieczne jest zachowanie jak największej ostrożności.

Zagrożenia. Ze względu na ujemne działanie inotropowe i rozszerzające naczynia obwodowe werapamil może spowodować gwałtowny spadek ciśnienia tętniczego, zwłaszcza przy podawaniu w czasie wziewnego znieczulenia ogólnego. Należy wtedy liczyć się z możliwością nasilenia działania. Kolejnym zagrożeniem są zaawansowane bloki przedsionkowo-komorowe. W razie ich wystąpienia należy podać sympatykomimetyki.

9.4 Amiodaron

Amiodaron należy do III klasy leków przeciwaryt-micznych. Jest to jodowany benzofuran, który budową cząsteczkową przypomina prokainamid i tyro-ksynę. Mechanizm jego działania przeciwarytmicz-nego polega na wydłużaniu okresu repolaryzacji. Wskazaniem do podawania amiodaronu są:

-    oporne na leczenie salwy przedwczesnych pobudzeń komorowych i częstoskurcze komorowe,

-    migotanie przedsionków, zwłaszcza przy upośledzonej funkcji skurczowej lewej komory serca,

-    nadkomorowe zaburzenia rytmu z tachykardią.

Zastosowanie w anestezjologii. Jednocześnie z lekami do znieczulenia ogólnego amiodaron jest podawany wyjątkowo rzadko, np. w ostateczności u chorych z groźnymi dla życia zaburzeniami rytmu serca po odłączeniu od krążenia pozaustrojowego. W okresie okołooperacyjnym jest podawany w iniekcji w razie wystąpienia opornych na leczenie częstoskurczów komorowych lub migotania komór.

Podanie amiodaronu w czasie znieczulenia ane-stetykami wziewnymi - halotanem, enfluranem, izofluranem, desfluranem lub sewofluranem, może wywołać groźne powikłania krążeniowe w postaci zaburzeń rytmu serca, spadku ciśnienia tętniczego, spadku pojemności minutowej serca i zmniejszenia oporu naczyń obwodowych. U chorych, którzy otrzymują leki blokujące receptory (3-adrenergicz-ne, kanały wapniowe lub lidokainę, mogą wystąpić niebezpieczne bradykardie.

Dawkowanie amiodaronu w groźnych dla życia zaburzeniach rytmu serca:

- początkowo 5 mg/kg w powolnym wstrzyknięciu dożylnym przez co najmniej 3 min (pod kontrolą zapisu EKG i ciśnienia tętniczego), kolejnej dawki nie należy podawać przed upływem 15 min,

Tabela 9.6 Leki krążeniowe: dawkowanie (podano zakresy dawek dla osób dorosłych; szczegółowe dawkowanie ustala się na podstawie uzyskanych efektów terapeutycznych)
Związek	Dawkowanie we wlewie
Noradrenalina	2-16 gg/min
Dopamina	2-30 gg/kg/min
Dobutamina	1-10 gg/kg/min
Izoproterenol lub orcyprenalina	1-5 gg/min
Adrenalina	2-20 gg/min
Lidokaina	1-5 mg/min
Nitrogliceryna	25-300 gg/min
Nitroprusydek sodu	25-100 gg/min