larsen0482

482 II Anestezjologia ogólna

Wiele rurek może wywoływać toksyczne reakcje w tkankach, dlatego w praktyce klinicznej powinno się stosować tylko takie rurki, które przeszły test tolerancji. Obecność na rurkach różnych producentów oznaczeń IT (Implantattest) lub Z-79 ANSI (American National Standard Institute) s'wiadczy o tym, że rurki te były testowane i nie będą wywoływały reakcji toksycznych.

5.2.2 Ogólna budowa

Przekrój poprzeczny rurki jest okrągły, co zmniejsza niebezpieczeństwo zagięcia. Na jej proksymal-nym końcu osadzony jest łącznik umożliwiający podłączenie do respiratora. Koniec dystalny jest skośnie ścięty. W tym miejscu znajduje się, z wyjątkiem rurek małych rozmiarów, mankiet uszczelniający, który napełnia się powietrzem poprzez przewód wtopiony w ścianę rurki lub poprowadzony na jej powierzchni, zakończony balonem kontrolnym umieszczonym w odcinku proksymalnym rurki.

Wielkość rurek. Najczęściej wielkość rurek określa się liczbą w milimetrach oznaczającą ich wewnętrzną średnicę. Czasami stosowana jest skala French (Fr.) albo Charriere (Charr. = Ch.), przy czym Charriere określa obwód rurki w milimetrach (= 2rc x r).

Wewnętrzna średnica rurki warunkuje wielkość oporu w trakcie oddychania i sztucznej wentylacji. Średnica zewnętrzna ma również ważne znaczenie praktyczne, gdyż decyduje o przejściu rurki przez górne drogi oddechowe. Jej wielkość zależy od grubości materiału, z którego została wykonana rurka.

HAby opór byt możliwie mafy, należy wybrać rurkę o jak największym rozmiarze, którą łatwo będzie można wprowadzić do tchawicy przez szparę głośni u dorosłego lub przez chrząstkę pierścieniowatą u dziecka.

Praktyczne wskazówki:

-    Za duże rurki uszkadzają krtań i tchawicę.

-    Za małe rurki zwiększają opór dla przepływu powietrza oddechowego.

Rurki dla dorosłych muszą być uszczelniane za pomocą wypełnionego mankietu, gdyż zawsze mają mniejszą średnicę niż tchawica.

O wyborze wielkości rurki przede wszystkim decyduje wiek pacjenta. Orientacyjne rozmiary rurek zestawiono w tab. 21.2. Całkowite średnice rurek w podanych przypadkach są większe o 0,5 mm.

Reguła określająca rozmiar rurek zbrojonych od 2 roku życia:

18 + wiek w latach = rozmiar rurki w skali Charriere.

Jeżeli liczba Charriere zostanie podzielona przez 3, uzyskamy liczbę określająca zewnętrzną średnicę rurki (1 Charriere = 1 French, odpowiada to zewnętrznej średnicy równej 1/3 mm).

Długość rurek. Rurka musi być wystarczająco długa, żeby mankiet uszczelniający można było umiejscowić w górnym odcinku tchawicy, jej natomiast proksymalny koniec powinien na tyle daleko wystawać z ust lub z nosa, aby można było podłączyć do niego aparat do wentylacji lub nebulizator. Długość rurki w zależności od średnicy wewnętrznej waha się między 10 a 35 cm; rurki nosowe są zawsze dłuższe niż ustne. W trakcie intubacji trudno ocenić, jak daleko poniżej strun głosowych została wsunięta rurka, dlatego w przypadku większości rurek istnieje niebezpieczeństwo jednostronnej intubacji oskrzela głównego. Pomocne są oznaczenia na rurce określające odległość w centymetrach od jej dystalnego końca.

W tab. 21.3 podane są orientacyjne odległości od warg do środka tchawicy, gdzie powinien być umiejscowiony koniec rurki. U kobiet odległość ta wynosi ok. 21-22 cm, u mężczyzn 23-24 cm.

Tabela 21.2 Orientacyjne rozmiary rurek przeznaczonych do intubacji przez usta

Wiek	Średnica wewn. (mm)	Obwód, Charrićre (mm)
Dzieci
Wcześniaki	2,5	10-12
Noworodki	3	12-14
1-6 miesięcy	3,5	16
6-12 miesięcy	4,0	18
1-2 lata	3,5-4,5	16-20
2-3 lata	4-5	18-22
3-4 lata	4,5-5,5	20-24
4-5 lat	5-6	22-26
5-6 lat	5,5-6,5	24-28
6-7 lat	6-6,5	26-28
7-9 lat	6,5	28
10-11 lat	6,5-7	28-30
12-13 lat	7,5	32
14-16 lat	8	34
Dorośli
Kobiety	7-7,5	28-30
Mężczyźni	8-8,5	32-34