larsen0852

larsen0852



852 II Anestezjologia ogólna

bupiwakainy może być uzupełnione innymi środkami znieczulenia miejscowego, np. 1% prilokainą czy 1% mepiwakainą. Należy jednak pamiętać o ich sumującym się działaniu toksycznym.

Etidokainy nie stosuje się w leczeniu bólu pooperacyjnego z powodu jej działania silnie upośledzającego motorykę.

Jak wspomniano, środek znieczulający miejscowo może być podawany w formie pojedynczych wstrzyknięć lub w sposób ciągły.

8.6    Podawanie pojedynczych dawek

Pojedyncze dawki środka znieczulającego miejscowo (w bolusie) można podawać na żądanie lub w sposób z góry zaplanowany.

Podawanie na żądanie. Dawki 0,25% bupiwakainy podawanej na żądanie chorego, tj. przy pojawieniu się bólu, stosuje się w formie bolusa 5-20 ml w odstępach 4-6-godzinnych. Dawka dobowa wynosi wtedy 75-150 mg. Po torakotomii dobre znieczulenie trwające 48 godz. zostaje osiągnięte podaniem 6 ml 0,25% lub 0,5% bupiwakainy; odstęp czasu między poszczególnymi dawkami wynosi 2 V,,-6 godz. Przy tych stężeniach bupiwakainy nie należy się spodziewać jej kumulacji w surowicy. Należy pamiętać, że krócej działające środki znieczulające miejscowo są szybciej resorbowane niż bupiwakaina, ale muszą być podawane częściej. W przypadku ich stosowania trzeba się liczyć z szybciej występującą tachyfilaksją.

Podawanie według schematu. W metodzie tej środek miejscowo znieczulający podaje się w określonych odstępach czasu, a nie dopiero wtedy, gdy chory odczuwa ból. Przykład: co 1 godz. 5 ml lub co 2 godz. 6—10 ml bupiwakainy 0,5%. Przy takim postępowaniu tachyfilaksja rozwija się wolniej.

8.7    Wlew ciągły

Przy tym sposobie podawania udaje się osiągnąć bardziej równomierną analgezję niż w przypadku pojedynczych wstrzyknięć (wyjątek: zabiegi w obrębie klatki piersiowej?); rzadziej występują też spadki ciśnienia tętniczego oraz objawy przedawkowania.

Przy wlewie ciągłym podaje się środek znieczulający miejscowo o niższym stężeniu, dzięki czemu zdolność poruszania się chorego jest większa; występuje też mniej działań niepożądanych. Lekiem z wyboru jest bupiwakaina w stężeniu 0,125-0,25%.

Interdyscyplinarna komisja ekspertów (Wulf i wsp., 1997) poleca następujące dawkowanie:

Wlew ciągły 0,25% (0,1-0,5%) bupiwakainy lub 0,2% ropiwakainy:

-    w odcinku piersiowym: 2-4 ml/godz. bupiwakainy 0,25% lub 6-14 ml/godz. ropiwakainy

0,2%,

-    w odcinku lędźwiowym: 3-5 ml/ godz. bupiwakainy 0,25% lub 5-10 ml ropiwakainy

0,2%,

-    bolusy: 5-10 ml bupiwakainy 0,25% lub 5-10 ml ropiwakainy 0,2%.

J U pacjenta z prawidłową masą ciafa i bez zaburzeń czynności wątroby lub nerek nie powinna być przekraczana dawka 30 mg/godz. = 12,5 ml/ godz. 0,25% bupiwakainy.

W przytoczonym sposobie dawkowania dla bupiwakainy 0,125-0,5% jej stężenie w osoczu wynosi 0,9-3,76 [ig/ml; często jednak nie ma wyraźnej korelacji między szybkością podawania a stężeniem w osoczu. Przy stężeniu większym niż 1,5 pg/ml może wystąpić senność.

W przypadku wlewu ciągłego trzeba w regularnych odstępach czasu sprawdzać zakres znieczulenia i blokady motorycznej. Jeżeli analgezja jest niewystarczająca, należy najpierw podać bolus 5-10 ml bupiwakainy 0,5%, a nie zwiększać szybkość wlewu.

8.8 Postępowanie praktyczne

Leczenie bólu pooperacyjnego drogą zewnątrz-oponową wiąże się z pewnym ryzykiem (zob. rozdz. 23). Wymaga to właściwego dobom pacjenta, jasnego określenia wskazań i dokładnego nadzoru.

^ Podawanie na żądanie może być stosowane na zwykłym oddziale. Iniekcję musi wykonywać anestezjolog lub inny lekarz wyszkolony w tej metodzie i umiejący leczyć powikłania.

^ Przed podaniem chory musi mieć zapewniony dostęp do żyły i podłączoną kroplówkę, a sprzęt resuscytacyjny musi się znajdować w zasięgu ręki.


Wyszukiwarka

Podobne podstrony:
larsen0952 952 II Anestezjologia ogólna kim do zabiegów na kończynach. Po znieczuleniach przewodowyc
larsen0968 968 II Anestezjologia ogólna Protokołu nie należy uzupełniać, jeśli ujawnią się powikłani
larsen0364 364 II Anestezjologia ogólna Gazometria krwi tętniczej powinna być oznaczana, jeśli wynik
larsen0390 390 II Anestezjologia ogólna że zmniejszony przepływ może spowodować niedokrwienne uszkod
larsen0482 482 II Anestezjologia ogólna Wiele rurek może wywoływać toksyczne reakcje w tkankach, dla
larsen0502 502 II Anestezjologia ogólna czepi o przednie spoidło i nie będzie mógł być wprowadzany d
larsen0620 620 II Anestezjologia ogólna 620 II Anestezjologia ogólna igły. Powinien być odczuwalny p
larsen0780 780 II Anestezjologia ogólna musi być odpowiednio poukładana i posegregowana w sposób prz
larsen0810 810 II Anestezjologia ogólna średni dostęp do pacjenta, a pacjent, jeżeli to niezbędne, m
larsen0856 856 II Anestezjologia ogólna nerwu trójdzielnego, lub twarzy (okolica nosa), ale może mie
larsen0938 938 II Anestezjologia ogólna czaszkowych nakładających się na pierwotne niedokrwienie móz
larsen0966 966 II Anestezjologia ogólna konieczne i naglące jest leczenie, tym mniejsze powinny być
larsen0978 978 II Anestezjologia ogólna oponowego i podpajęczynówkowego, mogą być udzielane wyłączni
larsen0704 704 II Anestezjologia ogólna odłokciowa (zob. ryc. 26.32a). Punkcję tej żyły można wykona
larsen0316 316 II Anestezjologia ogólna -    Czy cierpi Pan/Pani na astmę oskrzelową?
larsen0318 318 II Anestezjologia ogólna manych wyników badań nieukierunkowanych są dla oceny ryzyka
larsen0320 320 II Anestezjologia ogólna3.1.3    Elektrolity, mocznik, kreatynina,&nbs
larsen0322 322 II Anestezjologia ogólna znać, gdyż mają one wpływ na anestezjologiczne postępowanie
larsen0324 324 II Anestezjologia ogólna zakresie. Często także należy rozpocząć operację nim nadejdą

więcej podobnych podstron