larsen0810

810 II Anestezjologia ogólna

średni dostęp do pacjenta, a pacjent, jeżeli to niezbędne, mógł być natychmiast z powrotem przetransportowany do sali operacyjnej.

Celem lepszego nadzoru pacjentów sala budzeń powinna być jednym dużym pomieszczeniem. Wielkość sali zależy od liczby łóżek operacyjnych w danym szpitalu. Na każdą salę operacyjną powinno przypadać średnio l—l ,5 łóżka w sali budzeń. Pożądana byłaby także „strefa septyćzna”, w której chory z zakażeniem powinien być osobno nadzorowany. Idealną sytuacją jest także bezpośrednie sąsiedztwo laboratorium i pracowni radiologicznej.

Miejsce przeznaczone na łóżko powinno być dostatecznie duże. Musi być także zapewniona dostateczna powierzchnia magazynowa.

Miejsce nadzoru po znieczuleniu powinno być wyposażone w:

-    przyłącza do tlenu i sprężonego powietrza,

-    przyłączenie do próżni, do odsysania i drenaży,

-    aparat i cewniki do odsysania,

-    respirator i worek oddechowy, ewentualnie maskę CPAP,

-    monitory EKG, ciśnienia tętniczego, oddechu i temperatury,

-    pulsoksymetr,

-    mankiet do mierzenia ciśnienia tętniczego,

-    stojak do kroplówki,

-    pompę infuzyjną,

-    maskę tlenową i nawilżacz powietrza,

-    cewniki dożylne, strzykawki, rękawice,

-    formularz do prowadzenia protokołu pooperacyjnego,

-    parawany.

Oprócz tego muszą być przygotowane:

-    wózek z aparaturą do znieczulenia i zestawem do nagłej intubacji,

-    defibrylator,

-    zestaw do drenażu jamy opłucnowej,

-    cewniki dożylne i dotętnicze,

-    zestaw do utrzymania drożności dróg oddechowych,

-    zestaw do tracheotomii,

-    szafka z najważniejszymi lekami,

-    urządzenia do ogrzania chorego,

-    monitor transportowy.

W sali budzeń powinno się znajdować centralne stanowisko do obserwacji wszystkich łóżek i wystarczająca liczba pomieszczeń do przechowywania sprzętu, a także łazienka z urządzeniem do mycia basenów.

3 Personel

Sala budzeń jest prowadzona przez anestezjologa, który odpowiada za leczenie pacjentów i decyduje o przeniesieniu chorego na oddział ogólny lub intensywnej terapii. Nadzór nad chorym powinien sprawować dobrze wyszkolony personel pielęgniarski. Zazwyczaj jedna pielęgniarka sprawuje pieczę nad 2-3 pacjentami, zależnie od ich stanu zdrowia i/ lub rodzaju operacji, którą przebyli.

4 Ocena i dokumentacja

Podczas pobytu w sali budzeń u każdego pacjenta w regularnych odstępach czasu kontroluje się parametry czynności życiowych. Uzyskane wyniki wpisuje się do protokołu nadzoru pooperacyjnego.

Oceniając wyniki badań trzeba odpowiedzieć na następujące pytania:

-    Czy stan chorego stabilizuje się stopniowo?

-    Czy rozwijają się powikłania, które trzeba leczyć?

-    Czy spodziewane są ciężkie powikłania wymagające leczenia na oddziale intensywnej terapii?

Skala oceny pooperacyjnej. Do oceny stanu operacyjnego stosuje się skalę Aldrete’a (tab. 30.1). Obejmuje ona obserwację oddechu, krążenia, aktywności chorego, przytomności i koloru skóry. Każdy wynik, podobnie jak przy ocenie według skali Apgar, jest oceniany na 0, 1 lub 2 punkty; najwyższa liczba punktów wynosi 10, najniższa 0.

Ocena bólu. Pacjentów przytomnych należy pytać o nasilenie bólu pooperacyjnego natychmiast po przyjęciu. Można do tego zastosować, zależnie od indywidualnych możliwości, zwykłą skalę opisową, skalę wizualno-analogową lub numeryczną (zob. rozdz. 31). Jeżeli stwierdza się obecność bólu o odpowiednim nasileniu, należy natychmiast rozpocząć jego leczenie.

5 Przyjęcie pacjenta

Do sali budzeń pacjenta powinien przekazywać anestezjolog, który go znieczulał. Protokół przekazania obejmuje:

-    nazwisko i wiek pacjenta,

-    rodzaj wykonanej operacji,