896 II Anestezjologia ogólna
Do ACLS należy zestaw profesjonalnych środków pomocniczych i metod:
D (drugs) = leki,
E (EKG) = rozpoznanie elektrokardiograficzne, F (fibrillation) = defibrylacja elektryczna w razie migotania komór lub częstoskurczu komoro-wego bez ciśnienia.
W czasie prowadzenia zabiegów ACLS podstawowe czynności resuscytacyjne A i B są zastąpione intubacją i sztuczną wentylacją z podawaniem tlenu przez worek oddechowy lub respirator. Jeśli to tylko możliwe, leki przywracające czynności życiowe powinno się podawać drogą dostępu dożylnego.
| Najważniejsze zabiegi ACLS:
- EKG - diagnostyka i monitorowanie,
- defibrylacja,
- założenie dostępu dożylnego,
- wstrzyknięcie adrenaliny,
- intubacja dotchawicza,
- wentylacja 100% tlenem.
Cel ACLS. Zaawansowane czynności resuscytacyjne - ACLS - są znacznie skuteczniejsze od BLS W' przywracaniu spontanicznego krążenia i dlatego powinny być wprowadzone możliwie jak najwcześniej. W sprzyjających okolicznościach można dzięki temu znacznie skrócić czas zatrzymania krążenia i zmniejszyć ryzyko nieodwracalnych zmian w mózgu.
Na ryc. 34.1 przedstawiono schematycznie czynności wchodzące w zakres BLS i ACLS.
W wytycznych z roku 2000 Międzynarodowej Konferencji ds. Uzgodnień na temat Resuscytacji Krążeniowo-Oddechowej i Leczenia Nagłych Przypadków Kardiologicznych (Guidelines 2000 for Cur-cliopulmonary Resuscitation and Emergency Cardiovascular Care) zwanych dalej „Wytycznymi 2000” - wszystkie zalecane metody postępowania i leki stosowane w czasie resuscytacji krążeniowo--oddechowej podzielono na cztery klasy oraz na podstawie współczesnej wiedzy medycznej zdefiniowano korzyści i ryzyko lub skuteczność i bezpieczeństwo ich stosowania (tabl. 34.1).
Resuscytację krążeniowo-oddechową (CPR) należy podejmować we wszystkich rodzajach zatrzymania czynności oddechu i krążenia, jeśli istnieje uzasadniona nadzieja na przywrócenie i stabilizację skutecznego samoistnego krążenia bez ciężkiego lub nieodwracalnego uszkodzenia mózgu.
Poniżej wymieniono sytuacje, w których nie zaleca się podejmowania CPR:
- obecność pewnych znamion śmierci,
- obecność obrażeń nie dających szans na przeżycie,
- znane choroby układu krążenia, układu oddechowego, choroba nowotworowa lub inne schorzenia w okresie terminalnym.
Ponieważ w stanach nagłych często nie ma bliższych informacji o pacjencie, w razie wątpliwości należy rozpocząć postępowanie resuscytacyjne.
Ciężka niewydolność oddechowa lub bezdech prowadzą do hipoksji i hiperkapni. Może to już w ciągu kilku minut doprowadzić do nieodwracalnego uszkodzenia mózgu lub zatrzymania krążenia.
Najważniejszymi przyczynami bezdechu lub ostrej, ciężkiej niewydolności oddechowej są:
- niedrożność dróg oddechowych (obturacja dróg oddechowych),
- ośrodkowa depresja oddechowa,
- obwodowa depresja oddechowa.
Niedrożność dróg oddechowych. Najczęstsze przyczyny niedrożności dróg oddechowych to:
- zapadnięcie języka do dolnej części gardła u pacjentów nieprzytomnych.
- ciała obce, protezy zębowe,
- wymiociny, skrzepy krwi, śluz,
- kurcz krtani, kurcz oskrzeli,
- przepuklina balonika uszczelniającego rurki do-tchawiczej,
- obrzęk głośni, zapalenie nagłośni,
- obrzęk języka w czasie reakcji anafilaktycznej.