larsen1177

41. Neurochirurgia 1177

-    końcowowydechowe stężenie C0₂,

-    częstos'c i objętość oddechów,

-    ciśnienia oddechowe.

Analizator końcowowydechowego stężenia C0₂ można także wykorzystać w uzupełnieniu diagnostyki zatoru powietrznego.

3.7.3    Temperatura ciała

Podczas operacji śródczaszkowych, temperatura organizmu wielu pacjentów obniża się, najczęściej w wyniku zbyt niskiej temperatury otoczenia. Szczególnie zagrożone są małe dzieci. Hipotermia chroni co prawda przed następstwami niedokrwienia mózgu, wadą jednak jest jej działanie zwiększające opór obwodowy i pojemność minutowa serca. W okresie pooperacyjnym szczególnie niepożądane są drżenia mięśniowe, gdyż w ich konsekwencji dochodzi do wzrostu mózgowego przepływu krwi i ciśnienia śródczaszkowego.

Niekiedy śródoperacyjnie dochodzi do wzrostu temperatury ciała, przeważnie na skutek zbyt wysokiej temperatury otoczenia i/lub zbyt szczelnego obłożenia bielizną operacyjną.

3.7.4    Wydalanie moczu

Monitorowanie diurezy ma szczególne znaczenie w przypadkach podawania środków o działaniu moczopędnym i osmotycznie czynnych w celu obniżenia ciśnienia śródczaszkowego oraz przy mo-ezówce prostej. Dokładne monitorowanie diurezy konieczne jest również, podczas operacji prowadzonych w warunkach kontrolowanego podciśnienia.

3.7.5    Cynność nerwowo-mięśniowa

Podczas większości zabiegów śródczaszkowych niezbędne jest dobre zwiotczenie mięśni. Pacjent nie powinien się poruszać, kaszleć ani przeć, co pozwala uniknąć wzrostu ciśnienia śródczaszkowego. W celu wczesnego rozpoznania utrzymującego się działania zwiotczającego lub pooperacyjnej blokady resztkowej, czynność nerwowo-mięśniową należy monitorować z użyciem stymulatora nerwów obwodowych.

3.7.6    Ciśnienie śródczaszkowe

U pacjentów ze znacznie podwyższonym ciśnieniem śródczaszkowym, wprowadzenie do znieczulenia i jego podtrzymanie powinno się odbywać w warunkach ciągłego pomiaru ciśnienia śródczaszkowego.

3.8 Ułożenie pacjenta

U pacjentów neurochirurgicznych stosuje się cztery rodzaje ułożenia na stole operacyjnym:

-    ułożenie na plecach,

-    pozycja siedząca,

-    ułożenie na brzuchu,

-    ułożenie na boku.

Zasadniczo, we wszystkich przypadkach operacji śródczaszkowych utrzymuje się nieco wyższe ułożenie głowy pacjenta, co ułatwia odpływ krwi żyl-nej, ogranicza krwawienie w polu operacyjnym oraz obniża ciśnienie śródczaszkowe. Prócz tego zawsze bandażuje się nogi pacjenta w celu poprawy powrotu krwi żylnej.

3.8.1 Ułożenie na plecach

Jest to pozycja standardowa do większości zabiegów kraniotomii. Głowa utrzymywana jest 10-15° wyżej celem stworzenia lepszych warunków odpływu krwi żylnej z mózgu.

Podczas zabiegów w okolicy skroniowo-ciemie-niowo-potylicznej, głowa jest zwrócona w stronę przeciwną bez upośledzenia odpływu krwi przez żyły szyjne.

Przy obustronnej kraniotomii czołowej lub przezklinowej, lekko uniesioną głowę utrzymuje się w pozycji neutralnej.

W przypadku operacji kręgosłupa szyjnego z dostępu przedniego, pacjent jest również układany na stole operacyjnym w pozycji na plecach.

Z punktu widzenia anestezjologa, ułożenie na plecach do zabiegów neurochirurgicznych jest najkorzystniejsze, ponieważ w tej pozycji występuje najmniej powikłań.

3.8.2 Pozycja siedząca

Pozycja siedząca (ryc. 41.9) stanowi ułatwienie wyłącznie dla neurochirurga, dla anestezjologa natomiast oznacza możliwość dodatkowych powikłań. Z punktu widzenia neurochirurga najważniejszymi zaletami pozycji siedzącej są:

-    lepszy dostęp do mózgu,

-    dobry odpływ mózgowej krwi żylnej,

-    łatwa hemostaza.

Pozycja siedząca jest głównie wykorzystywana w czasie operacji w obrębie tylnego dołu czaszki, szyjnego odcinka kręgosłupa, zwoju Gassera oraz podczas wentrykulografii. Należy przy tym pamiętać, że: