larsen1358

1358 III Anestezjologia specjalistyczna

moczopędnych; przetaczanie stężonych roztworów NaCl zaleca się dopiero w przypadkach ciężkiej hiponatremii (Na⁺ < 120 mEq/l; szczegóły -zob. rozdz. 27).

Postępowanie w przypadkach hemolizy: podtrzymywanie czynnos'ci układu krążenia (dopami-na), wymuszanie diurezy (furosemid), alkalizacja moczu (wskazania ograniczone).

Praktyczne zasady postępowania w zatruciu wodnym:

-    Zapewnienie odpowiedniego utlenowania i czynnos'ci układu krążenia.

-    Natychmiastowe poinformowanie operatora; w ciężkich przypadkach możliwie szybkie ukończenie zabiegu.

-    Oznaczenie stężenia elektrolitów, glukozy i kreatyniny w surowicy, gazometrii tętniczej.

-    Ocena EKG.

-    W lżejszych przypadkach (Na⁺ w surowicy > 120 mEq/l): ograniczenie podaży płynów i usunięcie wody z organizmu, np. za pomocą furosemidu.

-    W ciężkich przypadkach (Na⁺ w surowicy < 120 mEq/l): 3% roztwór NaCl we wlewie ciągłym (< 100 ml/godz.), a gdy Na⁺ w surowicy > 120 mEq/l): odstawienie wlewu.

Perforacja pęcherza moczowego

Perforacja pęcherza moczowego lub torebki gruczołu krokowego (częstość występowania 0,9%) stanowi poważne powikłanie, które powinno zostać natychmiast rozpoznane i leczone. Może do niego dojść podczas głębokiej resekcji prostaty, resekcji guzów pęcherza i wówczas, gdy pacjent się rusza w czasie manipulacji w obrębie pęcherza.

Objawy perforacji pęcherza moczowego to:

-    gwałtowny, silny ból w podbrzuszu,

-    wzmożenie napięcia powłok brzusznych,

-    ból w okolicy serca, ból ramienia, nudności

i wymioty w przypadku perforacji do wolnej jamy brzusznej,

-    często wzrost ciśnienia tętniczego i tachykar-dia; niekiedy spadek ciśnienia.

Podobnie jak w zespole TUR, perforację pęcherza łatwiej rozpoznać u pacjenta przytomnego, aniżeli w znieczuleniu ogólnym.

W przypadku perforacji pęcherza moczowego wskazana jest natychmiastowa laparotomia.

Krwawienia

U około 2,5% wszystkich pacjentów poddawanych przezcewkowej resekcji gruczołu krokowego śród-operacyjnie występują krwawienia, wymagające przetoczenia krwi. U ok. 3,7% wszystkich pacjentów konieczne jest przetoczenie w okresie pooperacyjnym. Krwawienia w czasie zabiegu występują częściej u chorych z dużą prostatą, a także przy operacjach trwających ponad 90 min. Pozostaje nadal kwestią sporną, czy utrata krwi w znieczuleniu przewodowym jest mniejsza niż w znieczuleniu ogólnym.

Zaburzenia krzepnięcia krwi

Tkanki gruczołu krokowego zawierają dużą ilość aktywatorów fibrynolizy, przekształcających pla-zminogen w plazminę. Jeżeli fragmenty tkanek przedostaną się do naczyń, może dojść do wzmożonej fibrynolizy z następowym krwawieniem. W leczeniu tego pierwotnego wzrostu fibrynolizy stosuje się inhibitory fibrynolizy (np. kwas ami-nokapronowy).

Materiał tkankowy, który śródoperacyjnie przedostanie się do krążenia, może spowodować rozwinięcie się rozsianego wykrzepiania wewnątrznaczyniowego i koagulopatii ze zużycia.

Leczenie - zob. rozdz. 14.

Krwawienia w okresie pooperacyjnym

Do większości krwawień dochodzi z przyczyn chirurgicznych i wymagają one zaopatrzenia operacyjnego. Mniej niż 10% krwawień jest rezultatem działania urokinazy i aktywacji plazminogenu z układowym wzrostem fibrynolizy. Można je rozpoznać po wypływie jasnoczerwonej krwi przez cewnik moczowodowy, krwawieniach podsluzów-kowych i utrzymującym się krwawieniu z miejsc wkłucia.

7.2 Cystoskopia

Jest to zabieg wykonywany w urologii bardzo często, głównie w diagnostyce hematurii, zakażeń dróg moczowych czy zaburzeń odpływu. W użyciu są endoskopy sztywne i giętkie; procedurę można przeprowadzać w warunkach ambulatoryjnych.

Znieczulenie. Wybór znieczulenia jest związany z wiekiem i stanem ogólnym pacjenta. U dzieci