M Feld TBM497

497

11.6. Możliwości kształtowania powierzchni występujących w częściach klasy korpus

W większości szlifierek do szlifowania czołowego można dosuwać ściernicę do przedmiotu (rys. 11.24). W takich przypadkach proces technologiczny szlifowanej powierzchni, w zależności od wymagań postawionych przez konstruktora, powinien obejmować zarówno obróbkę zgrubną, jak i kształtującą, a nawet wykańczającą z przejściami wyiskrzającymi (rys. 11.25).

RYS. 11.26. Ściernice do szlifowania zgrubnego powierzchni płaskich: a) jednolita, b), c), d) segmentowe

^a)	b) \ 1	c) t t	b)	e)	^f)
1		^RaW ^1 1	1 j 1		t

RYS. 11.25. Schemat procesu technologicznego szlifowania powierzchni płaskiej: a) dosunięcie ściernicy, b) obróbka zgrubna, c) obróbka kształtująca, d) obróbka wykańczająca, e) przejścia wyiskrzające, f) odsunięcie ściernicy

W szlifierkach do szlifowania czołowego stosuje się ściernice o dużych średnicach. Mogą one dochodzić do 2000 mm. Ściernice te wykonuje się jako jednolite (rys. 11.26a) lub segmentowe, mocowane mechanicznie (rys. 11.26b) lub klejone (rys. 11.26c i d).

Obróbka zgrubna szlifowaniem należy do najbardziej wydajnych. Wynika to z możliwości stosowania dużych głębokości skrawania, w granicach od 1,5 mm dla żeliwa do 0,5 mm dla stali.

RYS. 11.27. Szlifowanie powierzchni płaskich obwodem ściernicy: a) ściernicą o małej wysokości, b) ściernicą o dużej wysokości