wnetrze1

o Maurice Maeteriinck

.OS PALOMIDESA Zdawałoby się, że mówisz, płacząc woli...

OS ALLADYNY Nie; płakałam długo, ale to nie są już łzy.., OS PALOMIDESA Myślisz o czymś, czego mi nie mówisz OS ALLADYNY To nie były klejnoty...

OS PALOMIDESA I kwiatów też nie było naprawdę...

DNA Z SIÓSTR PALOMIDESA Majaczą...

TOLENA Nie, nie; wiedzą o czym mówią...

!)S ALLADYNY To światło nie miało litości...    t

DS PALOMIDESA AUadyno, dokąd odchodzisz, można by m eć, że się oddalasz...

)S ALLADYNY Nie żal mi już promieni słońca...

>S PALOMIDESA Tak, tak, znowu zobaczymy słodycz zieleń >S ALLADYNY Straciłam pragnienie życia... zenie; potem coraz słabiej:

S PALOMIDESA AUadyno!...

S ALLADYNY PalomidzieL.

S PALOMIDESA Alla...dyno...

enie — Astolena i siostry Palomidesa nadsłuchują trwóż, n pielęgniarka otwiera od wewnątrz drzwi pokoju Palomides [je się na progu, daje znak i wszystkie wchodzą do poko zamykają się z powrotem. Znowu cisza. Po chwili drzwi poko ?iy otwierają się z kolei. Druga pielęgniarka wychodzi równie da się po korytarzu i nie widząc nikogo, wraca do pokoj tawiając drzwi otwarte na oścież.

KONIEC

WNĘTRZE

Interieur

przełożył Zygmunt Sarnecki

Z cyklu: Trzy małe dramaty dla marionetek

OSOBY:

W ogrodzie:

STARZEC

OBCY

Wnuczki Starca:

MARTA i MARIA CHŁOP TŁUM

W domu [postacie nieme]:

OJCIEC

MATKA

JDW/E DZIEWCZYNY DZIECKO

Stary ogród, zasadzony wierzbami. W głębi dom, w którym trzy parterowe okna oświetlone. Dość wyraźnie widać za nimi siostrę, czuwają-oą przy lampie. Ojciec siedzi przy kominie. Matka, łokciem wsparta na stole, patrzy przed siebie. Dwie dziewczyny, biało ubrane, haftują, marząc i uśmiechając się niekiedy. Dziecko drzemie z główką spoczywającą na lewym ramieniu matki. Gdy jedna z osób tu się znajdujących powstanie, chodzi lub gestykuluje, ruchy jej wydają się poważne, powolne, nie powtarzają się często, jakby były uduchowione odległością światłem i mieniącą się zasłoną okien.

Starzec i Obcy wchodzą ostrożnie do ogrodu.