Scan0017 tif

bagna, woda gdzieś znikła, to nie uśmiechało się boćkom zdychać z głodu.

—    Bo widzicie — ciągnął Skubany — bocian jest nieodłączną częścią polskiego krajobrazu. Działa szczególnie sentymentalnie na naszych rodaków z zagranicy. Bez bociana Dzyndzykiki dużo stracą.

—    No, ale skąd go wziąć? — zapytał Milordziak.

—    Oto jest nasz bociek! — powiedział triumfalnie Skubany i wskazał na starego Miiordziaka.

—    Dziadek?! — wykrzyknął junior.

—    Dajcie, panie, spokój dziadkowi — zaczęła biadolić Milordziakowa. — Wystarczy, że mojego otumaniliście i przystał do was.

—    Scichnij! — skarcił ją mąż. — Każdy grosz się przyda w chałupie. Więc jak pan wymyślił z dziadkiem?

—    Na podwórzu jest u was topola ze ściętą przez piorun koroną...

—    Ano, zbieram się ją spiłować, ale zawsze brakuje czasu.

—    Więc na razie nie piłujcie, bo odda nam nieocenione usługi. Na wierzchu drzewa zrobi się duże gniazdo i wsadzimy tam dziadka.

—    Ciekawam, jak go tam wsadzicie? — zapytała ze złością Milordziakowa.

—    Nie bądź matka głupia! — strofował ją mąż. — Już dość mam tego gdakania w domu. Niech dziadek gdacze sobie teraz na topoli.

—    Nie gdacze, a klekocze — sprostował Skubany.

—    Wszystko jedno. Topola dla dziadka w sam raz. Dużo świeżego powietrza, tylko jak go się będzie karmić?

■— Z tym najmniejszy kłopot. Po prostu dziadek wyrzuci koszyk na lince i wciągnie z powrotem jedzenie.

• * ,i

:|i

'\

F

. i.

i

1

J

i

I

i

Z kolei zapytano dziadka o zgodę.

■— A co będzie, jak piorun dragi raz uderzy w topolę? — rezolutnie zapytał staruszek.

Nastąpiła chwilowa konsternacja.

—    Z najgorszych katastrof ludzie wychodzą cało — powiedział krzepiąco syn, który miał przed oczami widok zarobionych pieniędzy.

—    Ubezpieczymy was — zaproponował Skubany.

Wreszcie przystano na propozycję dziadka, żeby

na topoli zainstalować dyskretnie mały piorunochron.

—    Strzeżonego pan Bóg strzeże — zakończył dziadek dyskusję.

Skubany zaraz wyj ął z teczki papiery i zawarł z dziadkiem odrębną umowę. Milordziak sam zobowiązał się zrobić na miarę gniazdo bocianie i przypomniał, żeby dostarczono skrzydła.

—    Będę o tym osobiście pamiętał, czasu nie ma zbyt wiele. Tylko patrzeć, jak zjadą pierwsi goście — Skubany uścisnął rękę Milordziakowi i poklepał po

'amieniu staruszka, który mu na pożegnanie zakłeko-;ał najpiękniej, jak umiał.

Wieść o zmianach w Dzyndzylakach szybko rozeszła się po okolicy. Jeśli ktoś przejeżdżał w pobliżu, skrę-:ał w bok i przypatrywał się chatom i ich mieszkańcom przebranym w dziwne skóry, Ale po prawdzie to izyndzylaczanie nie lubili odwiedzin sąsiadów. Musieli szeroko tłumaczyć dlaczego przystali na propo

zycję „Dewizowego Turysty”. Tyxn bardziej, że nie-zainteresowani byli bardzo sceptyczni. Wyrażali wątpliwość czy cała ta impreza będzie opłacalna i czy nie przyniesie więcej szkody niż pożytku.

—- Każdy ma swoje wyrachowanie — odpowiaaali na to dzyndzylaczanie.

Entuzjastycznie została przyjęta przez mieszkańców Dzyndzylaków specjalna uchwała Powiatowej Rady

' i

Ml «

li

37