Scan0058 tif

>

\

•■i

{i

I

i

i

!

i

i

i

i

i

I: !!

Producent destylatu siedział na pniaku i rozlewał do^; butelek wódkę.    ;j

—■ Nie mogę nadążyć z produkcją — zwierzał się —j znów wszystko rozkupili.    ,j

Rzeczywiście milordzianka brandy biła rekordy po* wodzenia. Kulfoniak obserwował pracującego Milor4 dziaka i przełykał ślinę.

—■ Dobry mieliście pomysł z tą produkcją — przy-_:| znał.

—    Nic bym nic zrobił, gdybym nie miał aparatury.;!

A jak wam, kumie, leci?    i

Sąsiad splunął z niechęcią.    j

—■ Plajtuję. Z ziemią się skończyło, skóry sprzedają! teraz za bezcen i Buła sam kupuje z pierwszej ręki;]

^: -i

Często go widzę, jak idzie do was z córką.    \

—    A tak. Zaprzyjaźniliśmy się. Kupuje ode mnięj

dużo milordzianki. Zaproponował    mi    nawet spółkę]

przy produkcji.    -j

—    Jego dziewucha patrzy za waszym Józwą. W i* działem ich kiedyś, jak się obłapywali po ciemku.

—    Nie wiecie, jak to młodzi. Może i mają się ku_;

sobie, kto ich wie.    ;S

1

—■ Ludzie już zaczynają gadać.    ;j

—    Niech tam sobie gadają na zdrowie.    J

—    Zawsze to córka milionera, a wasz Józwa...

—    A co, on sroce spod ogona wypadł? ■— oburzył się ojciec. — Gospodarski syn. Dziedziczy po mnie; przecież.

—    Co tam te wasze hektary w porównaniu z milio-j

nami Buły.    ¹

—    Wielkie mi rzeczy. Józwa zacznie grać w totka,

trafi szóstkę i też będzie milionerem.    ;

I

I

Kulfoniak doszedł do wniosku, że niepotrzebnie na- 1 raża się Milordziakowi.    {

118

^s.l

—    Miliony rzecz nabyta, a człowiek jest zawsze człowiekiem — powiedział oględnie, pragnąc zatuszować poprzednie słowa.

Nastało milczenie, w czasie którego Kulfoniak zaczął kręcić się niespokojnie, wreszcie widząc, że gospodarz nie domyśla się celu jego odwiedzin, bąknął nieśmiało:

—    Dajcie, kumie, krzynę przepłukać gardło, bo już nie mogę sobie poradzić. •

—    Którą butelkę chcecie, większą czy mniejszą?

Kulfoniakowi zaiskrzyły się oczy. Żałował, że nie

wypada mu poprosić o większą. Zresztą darowanemu koniowi w zęby się nie patrzy.

—    Dolara płacicie — powiedział Milordziak wrę-: czając wódkę — i dziesięć centów zastaw za butelkę.

Kulfoniak myślał zrazu, że to niesmaczny żart.

—    Co wyście? — zapytał.

—    A co myślicie? Łaski nie robicie. Chętnych jest wielu. Nie mogę się od nich opędzić.

Kulfoniak zgrubiałymi palcami wyciągnął papierek i położył na stole.

—■ Zastawu nie będę dawał. Na miejscu wypiję — to mówiąc przechylił butelkę i opróżnił jej zawartość.

—■ Więc to tak? — powiedział. — A ja bym wam, kumie, woreczek ziemi za darmo dał, jakbyście chcieli,

—    Na diabła mi wasza ziemia. Mam dosyć swojej.

Kulfoniak podniósł się ciężko z pniaka.

—    Pies z wami tańcował! — krzyknął wychodząc.

—    Z wami też! — doleciał go głos producenta.

Kulfoniak powlókł się do domu w fatalnym nastroju. Czuł, że między ludźmi coś się zmieniło, zapanowały jakieś dziwne zwyczaje, oparte tylko na wzajemnych korzyściach. Przepadły gdzieś sąsiedzkie dobre stosunki i zwykła ludzka bezinteresowność. Nawet w nieszczęściu nikt nikomu nie poda ręki. A jeszcze niedawno wszyscy w Dzyndzylakach stano-

119

l

l •

i

i

i

i

. i:

Li I | I . ..

i

i