Scan0061 tif

i' •^;H ""«''"^i; ^'■'^{iri V :}"''"''^liir’^:

racji. Na dodatek źle trafił i ni@ obłowił się specjalnie. Samokry tycznie przyznawał, że w tej dziedzinie nie ma przed sobą przyszłości. Kieszonkowcem mógł być tylko młody człowiek o wrażliwych rękach.

Zdawało się więc, że prezes dokonał trafnego wyboru. Utwierdził się w tym przekonaniu, gdy odwiedził Żółwiaczka i zapytał, jak idą interesy.

—    Bryndza i tyle — odpowiedział markotnie gospodarz. — Nie można nigdzie uczciwie zarobić. Czekam, aż po tej całej hecy znów otworzą w Dzyndzy--^; lakach spółdzielnię.

—    A chcielibyście zarobić trochę dolarów?

—    Co bym miał nie chcieć.

—    Musicie tedy umrzeć.

Żółwiaczek zachwiał się na nogach i pobożnie prze-. żegnał.

—    Co też prezes mówi? — przestraszył się nie na żarty.

—    Oczywiście tylko tak na niby — roześmiał się prezes.

i .

Mimo wszystko gospodarz nie wyglądał na zachwyconego. Skubany wyjął scenariusz i zaczął gorąco namawiać kieszonkowca do objęcia głównej roli. Żół- ^: wiaczek szczegółowo zapoznał się z 'bogatym programem pogrzebu i zażądał dodatkowych wyjaśnień. Przez cały czas kiwał sceptycznie głową.

—    Ciężka rola — powiedział na zakończenie,

—    Ale dobrze płatna.

—    Ile? — zapytał krótko przyszły aktor.

Powiedzmy dwieście.

—    Płatne zaraz, czy po sezonie?

—    Oczywiście jak wszystko, po zakończeniu turnusu.

—    Za dwieście nie opłaci się umierać nawet na żarty. Trzysta i ani grosza taniej.

'"" 'Mi/j ^f • • . I: i iw

J .

J

I

(

1

■*

I

)

i

i

t

u\

I

-I

i

I

i

i

I

i

i

i

l

i [

U

W

;l|

"I

!|l

iiii

i

h:l

■II

i-

1‘

i •

5.

j '

Chwilę targowali się zawzięcie. Stanęło wreszcie na dwustu pięćdziesięciu. W widowisku miała wziąć udział również żona Żółwiaczka. Statystować mieli wszyscy mieszkańcy osady.

Skubany rzucił się w wir przygotowań. Ludzie uznali, że pomysł jest dziwaczny, ale, zachęceni godziwym zarobkiem, dali się przekonać. Prezes częściej wymykał się teraz wdowie Konstancji i przebywał wśród swoich podopiecznych.

Wieczorami z prehistorycznych chat dochodziło ja

j

i

i

i

i

i

i

i

I

kieś tęskne zawodzenie. Turyści w hotelu nie mogli się nadziwić, skąd taka nagła zmiana nastroju. Indago

wany w tej sprawie prezes Skubany rozkładał bezradnie ręce. A kiedy wreszcie stwierdził, że smutek udzielił się również gościom, dał znak i po osadzie gruchnęła wieść o śmierci Żółwiaczka. Mieszkańcy chodzili markotni, ze zwieszonymi głowami, głównie dlatego, że na czas pogrzebu prezes zakazał konsumpcji miłordzianki. Ale turyści o tym oczywiście nie wiedzieli i szczerze współczuli dzikim. Do domu żałoby ciągnęły pielgrzymki. Z początku chodzili tylko tubylcy, potem również i goście hotelowi.

Żółwiaczek leżał wyciągnięty jak struna na posłaniu wymoszczonym skórami, a tak łudząco przypominał trupa, że nawet zaznajomieni z widowiskiem wzdry-gali się nieprzyjemnie. Ale prawdziwy koncert gry dawała Żółwiaczkowa. Siedziała przy mężu i zawodziła tak żałośnie, że turystom ze współczucia ściskały się serca. Widok zbolałej kobiety z rozpuszczonymi włosami wyciskał, łzy z oczu.

Pyrolak z urzędu regulował ruch wokół łoża zmarłego. Nie dopuszczał turystów zbyt blisko, aby nie zauważyli, że Żółwiaczek oddycha. Zresztą na wszelki wypadek skórę przykrywającą odeszłego w zaświaty oparto na paru niewidocznych patyczkach, tak, aby

j

i

i

I

125