^Kitowska
onźty"
Za uznaniem prasy'jako źródła historycznego jednoznacznie opowiada się obecnie wielu historyków polskich. Genezy tego poglądu można upatrywać już w twórczości J. Lelewela, który pierwszy na gruncie polskim opracował całokształt ogadnień metodologicznych oraz znacząco przyczynił się do upowszechnienia Olgi książki rękopiśmiennej i rękopisów średniowiecznych, a więc przekazu pianego, Prekursotam ł-w-Rolssa Uraświeciel wykorzystania prasy był J. W. Danii, który w traktacie O zarazie moralnej przedstawił pierwszą empiryczną tnalizę przemocy w materiałach prasowych2.
\
Mimo to prasa jako źródło historyczne nie stała się w XIX wieku ani w okresie Wdcstolecia międzywojennego przedmiotem szerszego zainteresowania hi-storyków czy specjalistów nauk pomocniczych historii. Wśród nielicznych w tym dresie głosów wskazujących na znaczenie w badaniach historycznych źródła, jakim jest prasa, na uwagę zasługuje pogląd A. Zanda, który oceniając stan aktu-%h opracowań metodologicznych, stwierdził, te związane są one przede wszyst-kim z badaniami mediewistycznymi, co dla historii nowożytnej jest niewystarcza-J¥c, Mimo że A. Zand akcentował znaczenie prasy jako źródła historycznego, to J*go propozycje - choć nowatorskie na owe czasy - ograniczały się do podjęcia I*ramach nauk pomocniczych historii) badań „dziennikoznawczych”, skupio-Wi głównie na metodyce wykorzystania dzienników jako źródła historycznego °hzsporządzenia ich wykazu o charakterze bibliograficznym1.
periodycznych gazet i czasopism wydawanych i kolportowanych pod określonymi zajmujących się aktualnymi wydarzeniami i problemami różnych dziedzin. W szerszym do prasy zalicza się także czasopiśmiennictwo naukowe, specjalistyczne itp.
T- Gohan-Kias, Media i komunikowanie masowe. Teorie i analizy prasy, radia, telewizji *^*ełu. Warszawa - Kraków 1999, s> 84.
I ^ Słomkowa, Historia prasy - nauka pomocnicza czy samodzielna dyscyplina (w:) Metody
«i» MwtawwmwfMiia nrwmmłn ir-ro^y k-nm rt»rl M kftfrl t III U/nec-wn. IOTI_