0003401

-««®§

»

O

ca ust swoich więcej otworzyć, ani oczu ku górze podnieść nie będę śmiał; owszem, jako szpetna panna, między kupą nadobnych, twarzy ukazać nie śmie, tak i ja, póki ty (któryś jest obrońcą i wspomożycielem uczonych a ojcem ubogich) na mię i pracą tę moje lichą wdzięcznie nie pojrzysz, twarzy swej trudno ukazać będę miał.

Na kogo ty swój królu wzrok puścisz łaskawy, Nie mogą, jedno dobrze wieść się jego sprawy.

Pospolita jest, że każdy pan ma swe rozmaite sługi, jedne dalsze, a drugie bliższe. Między tymi bywają też derwiszowie ubodzy, których służba ta jest: Bogu we dnie i w nocy służąc, dobrodziejów swoich wychwalać i za nimi się Bogu modlić. A ta ich służba z daleka lepsza i wdzięczniejsza bywa, bo i rozum swój tem okazują, i słowa ich przyjemniejsze bywają...

Tit znowu wychwala króla i rodzaj jego, potomkiem go zowiąc (Abu-Nasra), co się opuścić musiało.

i

A

Jam tedy umyśliwszy osobność siedzenia, i już abym w milczeniu Boga modlił a z ludźmi nie obcował, tę regułę przedsięwziąwszy, żem opuścił przedsięwzięcie swoje, żałuję i kaję się. Jedni ludzie w Indyej o nauce Biuzurdzimichrowej (który na on czas był wezerem cesarza indyjskiego Nu-sirewana) wiele mówiąc, tę tylko wadę w nim naj-dowali, że nierychło słów wymawiając, słuchających długo na rzeczy bawił. Dowiedziawszy się Biu-zurdzimicher, rzekł: „Lepiej jest rozmyślając pomału mówić, niż prędko słowo wyrzekłszy, żałować.”

5^—--■ - ■----------, -—vt;—ft-a-