0008201

-oo-—#3S

58

Państwa z ręku do ręku muszą się podawać,

Co my drugim, to drudzy będą nam oddawać.”

POWIEŚĆ XXVIII.

jeden ucząc się zapaśnictwa, był już tak w tern rzemięśle ćwiczony, że trzysta i pięćdziesiąt sztuk abo fortelów temu rzemięsłu służących i potrzebnych umiejąc, na każdy dzień inszym fortelem za-paśnictwo odprawo wał. Ten mając uczniów wielu, których i postronni panowie na naukę do niego dawali, w jednym się najwięcej kochając, jemu naj-życzliwiej rzemięsło swoje ukazując, fortelów przed nim nie taił. Wszakże, aby nim kiedy jako starym i już niedużym nie wzgardził, jeden fortel sobie zostawiwszy, onemu uczniowi go nie ukazował. Po niemałym czasie, tak się on młodzieniec rze-mięsłem swem rozsławił, że z cudzych państw wiele zapaśników doświadczonych i dobrze ćwiczonych przychodząc, o wielkie zakłady z nim się mocowali, a żaden mu wydołać nie mogąc, wszyscy mu przodek przyznać musieli. Trafiło się, że gdy przed cesarzem sztuki swe z inszymi odprawował, tak się mu szczęściło, że też upojony wielkim o sobie rozumieniem, rzekł:

— „Chwała Bogu, rzemięsło mistrza mego (oprócz tego, że mistrz mój i starszy jest) wiadome tak dobrze mi jest, że i mistrzowi wprzód nie dam.”

Cesarz to usłyszawszy, twarz na stronę odwrócił,

ę>---o-o—