0008901

Dorninum et vos, ut anuntiarem vobis ućrbutn cjus , ale że to przymierze było niedoskonale i mniej dostateczne, albowiem nie mogło pojednać człowieka z Bogiem, ani go wydoskonalić, tedy odrzucone zostało, aby dać miejsce innemu , daleko godniejszemu Boga, i użyteczniejszemu dla człowieka. Jezus Chrystus stał się pośrednikiem , a pośrednikiem doskonałym , mając naturę tak jednego jako i drugich. Boską, przyszedłszy z łona Bóstwa, ludzką, przez przyjęcie człowieczeństwa , który mogąc cierpieć za nas, ponieważ wziął naturę nam podobną, i przejednał nain Boga przez swe cierpienia , albowiem był ojcu swemu równym, przypieczętował przymierze przelaniem krwie swojej, by nas uczynił świętem), czyslemi, i u sprawiedliwionemi przed Bogiem. »I »przeto Now ego Testamentu Pośred-

•    nikiem jest, ażeby za nastąpieniem

•    śmierci na okupienie owych prze-» stępstw , które były za pierwszego

•    Testamentu przyrzeczenie odebrali, » którzy wezwani są do wiecznego »dziedzictwa. . Mówi Apostoł (ad ilebr. Cap. 12.) Sprawuje jeszcze i w Niebie urząd pośrednika, okazując Bogu ojcu swojemu blizny ran swoich i krew którą przelał, tę krew, której głos jest silniejszy daleko do wyjednania nam miłosierdzia, niż ów naszych grzechów , wołający do sprawiedliwości Boskiej o karę na nas. Jako niemasz tylko jeden Bóg, który stworzył ludzi, lak niemasz tylko jeden pośrednik, który by ich odkupił, i pojednał z ojcem swoim przez własne swe zasługi. Ums Deus, unusmediator Dci et liominum, homo Christus Jesus. To jednak nie przeszkadza, iż byśmy nie mieli uznawać jeszcze pomiędzy Bogiem i nami, przyczyńcami aniołów którzy zanoszą nasze prośby przed Majestat chwały Wszechmogącego i świętych jego wybranych, którzy się przyczyniają za nami do Pana Zastępów. (1. ud Timot/i, Cap. 2.)

POSSEDONIUSZ. Napój, jeden z owych którzy byli wyprawieni od Ni-kanora, do Judy Machabeusza, dla umówienia się z nim względem pokoju. (2. Macliab. Cap. 14.)

POST. Jejunium. Post bywał po wszystkie czasy, i pomiędzy wszyst-kiemi narodami ćwiczeniem używa-nem w utrapieniach, smutku i w żalu. Nie widzieć u Hebrajczyków żadnego przykładu postu właściwie rzeczonego aże do czasów Mojżesza , ale po odc-branóm prawie były posty powszechne. (Josue Cap. 8.) i starsi w Izraelu, położyli się na ziemi przed Arką, i tak trwali od rana aż do wieczora, nic nie jedząc po porażce Izraelitów pod miastem Hai. Jedenaście pokoleń , które wzięły się do broni przeciw pokoleniu Beniamina, ścieląc się także na ziemi przed Arką, (Judic. Cap. 20.) tak trwali nic nie jedząc. Dawid pościł w przeciągu choroby pierwszego syna , którego miał z Bersabci (2. Reg. Cap, 12.) Prorocy : św. Jan Chrzciciel , Chrystus i Apostolow-ie pościli w różnych zdarzeniach. W publicznych nieszczęściach Żydzi zapowiadali powszechny i nadzwyczajny post, w którym nawet małe dziatki przy piersiach pościć musiały, jako o tćm

Po.

( i4i )

Po.

mamy wzmiankę w Joelu (Cap. 2.) Prócz tych postów dohrowoluych, które oni zachowywali podług okoliczności czasów: mieli prócz tego posty nakazane prawem. Pismo w księdze (Lc-vitici Cap. 23.) używa wyrazu trapienia się, zamiast tego poszczenia, a to dla tego, żeby na to pomnieć: ze post nakazany od Boga , jest to u-marlwieniem przykrem naturze, któremu grzesznik poddać się powinien dla wstrzymania kar Boga , karząc samego siebie bez wynoszenia się z tego. Sposób poszczenia u Izraelitów był bardzo ostry, zamiast okazałych sukien, które zwykle nosili, odziewali się worami włosianemi, jadali na ziemi, i posypywali głowy popiołem. Post zaczynał się w wieczór o zachodzie słońca i lnval aż do wieczora duia następującego , w przeciągu tego czasu nic nie jedli. Bóg rozkazał Ezechielowi, by pościł najściślej przez dni 430, dla oznaczenia ostatecznego głodu , który miał spustoszyć Jerozolimę, i nędzy którą miał ponosić lud pozostały w rozpaczy, dla tyranii panujących nad sobą. Są jednak nie którzy z Żydów, co dopuszczają u-żywania pokarmu z rana w dzień przeznaczony do postu , przestając na leni, żeby się wstrzymywać od pokarmu od rana aż do wieczora. W poście zakazane jest używanie mięsa, a same zioła i jarzyny są pozwolone, nie wolno używać napojów, kąpieli, strojenia się i t. d. od tój ostrości postów nikt nie był wyłączony.

Chrześcianie za przykładem Chrystusa, który pościł przez dni 40, zachowują post czterdziestodniowy przepisany wiernym od Aposlołow, jako też posty suchedniowe i t^,ine naznaczone od kościoła. Czytamy także w Dziejach Apostolskich, że kiedy był kościół w ucisku, miał ważne zatrudnienia, naznaczał posty i modlitwy. (Actor. Cap. 13.)

POŚWIĘCENIE, conseeratio. Poświęcić, przeznaczyć, czyli ofiarować rzecz jaką na usługi Bogu. W sta-rozakonnem prawie, Bóg rozkazał żeby wszyscy pierworodni tak z ludzi jako i ze zwierząt byli mu poświęceni; poświęcił on także na cześć swoję całe plemię Abrahama, przez Izaaka i Ja-kóba, a szczególniej przeznaczył na służbę swoję pokoleuie Leni i familją Aarona. Prócz tych poświęceń któro Pan czynił swoją najwyższą powagą, były i inne, które zależały od dobrej woli ludzkiej , którzy poświęcali siebie samych albo swe rzeczy na usługi Bogu . Anna matka Samuela ofiarowała tegoż syna Samuela Panu, ażeby mu służył w kościele po wszystkie dni życia. Natinei i Nazarei poświęcali się Bogu, by żyli na usługach jego, oddaleni od świata. Poświęcenie Najwyższego i innych kapłanów starozakonnych działo się tym sposobem: stawił się przed ołtarzem ten, który miał bydź poświęcony, i obmywszy się wprzód po calem ciele, ubierał się w odzienia kapłańskie, wylewano mu na głowę likwo-ry pachnące, przeznaczone na to użycie, i zabijano na tę ofiarę za niego skopa, tak zwanego Arics Consecralionis, potem skrapiano ołtarz i odzienie kapłana krwią tej ofiary, nakoniee gotowano mięso tego zwierzęcia, jadł je kapłan ów z chlebem, który kładziono