9152S
6701

Każda barwa miała swe konie i stajnie, swych naczelników domini factionum, swych stronników i swe widoki; a przez to podnosiła się do znaczenia sztandaru stronnictwa. Na igrzyskach cztery wozy, z których każdy do innej należał barwy, wyruszały razem w zawody; każde stronnictwo zapalało się za swą barwą; cesarze nawet brali udział w ich intrygach, które nieraz krwią broczyli. Kaligula często ucztował w stajniach stronnictwa Zielonego, a Yitelius śmiercią karał obywateli, którzy się źle o stronnictwie niebieskiem odzywali. Igrzyska konne nazywały się: cer tarnina equestria. Wyścigi wozami przyjęły charakter sceniczny, jako ćwiczenia nie mające żadnego w życiu Rzymian zastosowania.

§ 5°-

W ozy i rzędy n Rzymian,

W wozach rzymskich siodełko było nieruchomie do poprzecznicy dyszlowej przyprawione i tworzyło formalne jarzmo. Trudno pojąć, jak mógł tak niepraktyczny przyrząd, zastósowany do tak ruchliwego stworzenia jak koń, tak długie przetrwać wieki. W całym starożytnym święcie innego nie znano uprzęży rodzaju, ale też od konia do pociągu wymagano bardzo grubo mięśniami porosłego kłębu i szyi szerokiej, a dobierano w obu koniach razem do dyszla zaprzęganych wzrost i chód jednaki. Narody, które wozu jako rodzaju broni w wojnach używały, zakładały skrzydłowe konie zaprzęgów czterokonnych z początku swobodnie tak, że te w ciągnieniu udziału nie brały, a służyły tylko w ataku do robienia wozowi miejsca zębem i kopytem, później wymyślono sposoby korzy-