FizykaII32201

316

Roztrząsając zrównanie

12 1

— =---(II),

a r a    ’

przychodzi się do następujących wniosków:

1)    Im bardziej a rośnie, t. j. punkt świecący od zwierciadła

1

się oddala, tern mniejszym staje się ułamek — ; gdy to oddalenie jest nieskończenie wielkiem, a —cc, zatem

1    12    r

— ~°> więc —=■ —, czyli a = -^ = f.

Takie promienie światła, padającego na wklęsłe źwierciadło, łączą się po odbiciu na głównym promieniu w punkcie, którego odległość od źwierciadła równa jest połowie promienia ku-listości jego. A że one są do osi źwierciadła równoległemi, więc przecinają się po zaszłej reflexyi w jednym punkcie tejże osi, oddalonym równie od środka (optycznego) źwierciadła, jak od środka kulistości jego. Słońce od ziemi około dwa dzieścia milionów mil jest odległe; promienie więc słoneczne, padające na wklęsłe źwierciadło równoodległe do osi jego, odbijają się od niego tak, iż się wszystkie w punkcie F (Fig. 157)

Fig. 157.

osi zbierają i tam wielkie ciepło sprawiając, zapalne ciała do gorenia, a topliwe do topnienia s p r o wadzają-Dla tego na-zwano ten

punkt zbierania się odbitych promieni równoległych ogniskiem (focus), oddalenie jego od źwierciadła, równe połowie promienia kulistości jego, odległością ogniskową, a wklęsłe źwierciadła zwierciadłami zbierająccmi czyli też palącerai.

2)    Gdy promienie do osi równoległe po odbiciu od wklęsłego źwierciadła zbierają się w jego ognisku, więc odwrotnie promienie ciała świecącego, umieszczonego w ognisku takiego źwierciadła, muszą po odbiciu się od niego otrzymać kierunki

\