FizykaII80001

794

794

Fia. 442.

Fig. 441.

niej wielkości, urządzoną według pomysłu Stóhrera. Wiązka magnesów kształtu podkowy leży poziomo. W samym środku pomiędzy obydwoma ramionami tej podkowy jest umieszczona oś obrotu, około której cewki indukcyjne obracają się za pomocą sznurka, który na małym bloczku, osadzonym na tej osi, i zarazem na większe m kole, dającem się obracać korbą, jest nawinięty, jak to widać na rysunku. Obydwa końce tej żelaznej osi obrotu przypierają do ostry dla pomniejszenia oporu tarcia podczas rotacyi. Na przedniej jej połówce jest utwierdzona płytka żelazna, która na stronie, obróconej do 'biegunów wiązki magnesów, utrzymuje dwa walcowe kawałki miękkiego żelaza, owinięte cewkami indukcyjnemi R li' Aby ułatwić włączanie ciała pomiędzy wolne końce drutowych zwojów dla przesyłania przez nie strumieni indukowanych podczas rotacyi cewek, na grzodzie ich. osi obrotu znajduje się komutator czyli zmieniacz, który wystawia osobno Fig. 441 w przecięciu, a Fig. 442 w perspektywie-Figura zaś 443 (na u. s.) okazuje, jak on na tej osi jest osadzony i jakim spo-sposobem strumień przechodzi' z niego do ciała włączonego. Nakładki,me-talowe kształtu półpier-ścieni nie są tak ostro kończaste, jak je fig. 442 wystawia, lecz mają zaokrąglone końce, jak to widać na Fig. 443 i 444 (na n. s.) Na obu końcach mosiężnej rurki rn są tedy dwa stalowe półpier-ścienie 2 i 3 przylutowane dokładnie na przeciwko siebie, tak jednak, iż końce jednego wystają trochę po za końce drugiego-Wewnątrz tej rurki m znajduje się druga rurka mosiężna ri, oddzielona od tamtej trzciną bukszpanową lub rurką ze słoniowej kości i wystająca z rurki m na obu końcach. Na tych właśnie wystających dwóch kawałkach są dwa pierścienie o, mające średnicę równą z otworem rurki m, na tych zaś pierścieniach siedzą stalowe półpierścienne nakładki 1 i 4, które odpowiadają wspo-mnionym wyżej półpierścieniom 3 i 2, jak to najlepiej okazuje fig. 442. Cały układ opisanych tu części jest utwierdzony na osi obrotu cewek indukcyjnych, których jeden koniec drutu ł (fig. 443) prowadzi się do półpierścienia 2, drugi do półpierście-