KSE9262 II L97

275

ćw ierć mili uszli, około 2,000 Talarów uskoczyło lę garstkę , nielrz)mającą już szyku, ani słuchającą rozkazów. Po krótkiej walce pierzrlmęf wszyscy, sam tylko Żółkiewski na śmierć przygotowany, a z nim Koniecpolski i jedenaście jeszcze osób z rycerstwa, co pozostało przy wo-dzach, postępowali pieszo. Widząc ldizką zgubę wodza, rzucili się wszyscy zaklinać go, żeby siadł na konia którego mu syn z taboru podesłał i uchodził pospołu ze wsz>stkiemi; lecz sędziwy hetman do zwycięztw od młodu przywykły, wzdrygając się naf.samo wspomnienie u-neczki: »nie, rzekł, nie wsiądę na koma, miło mi przę was umierać; niechaj Pan Bóg nade mną wyrok swój który ucaynił, kończy!” Mało co postąpiwszy, znowu zaczęli go nalegać, ale już konia me było. Wtem Abraham Złotopolski zsadżtwszy z koma jakiegoś towarzysza niemogąeego ^fsię już na nim utrzymać dla trudu, gwałtem prawie wsadził nań żółkiewskiego, za pomocą hetmana polnego (J). Kiedy to się dzieje, ostatni oddział jazd} Polskiej ustępującej nawale Tatarskiej przylatuje w to miejsce, i koń unoszący Żółkiewskiego łączysię z tą garstką walecznych (2). W krwawym boju, jaki ten ostatni hufiec Polaków wieść był przymuszony z nip-przyjacielein, jeden Turczyn zadaje ranę, mężnie broniącemu się Żółkiewskie^{1 2}!!!!!, ale i sini od szabl hetmańskiej

1

   List Abrahama Zlotopolskiego Mss.

2

   Kobierzyeki (Lib. IX p. 7 0 3) pisze, że hetman Żółkiewski widząc zgubione rzeczy, przywołał do siebie Szymona Wybiar-cyusza Jezu tę, teologa swego, który go na śmierć przygotował. Autor dziejów panów. Zygm. III powiada: „że wziął rozgrzeszenie od księdza Szymona karmelity (T. 3, st-r. 291); bo i Piasecki Chronica geslorum in Europa singnlarium p. 33 7, tak twierdzi. Listy jednak spółczesne nie wzmiankują o tem. Wszakże między jedenastą osobami, które go otaczały, gdy szedł pieszo, mógł się i kapelan obozowy znajdować.