KSE9262 II L99

277

cięzlwa, do liajpierwszych wojowników wieku siedmnasle-go niewątjdiwie należy. Po rozdzieleniu się z Żółkiewskim, hetman polny Koniecpolski, w^fe dwanaście osób, między ktoremi był ow waleczny DenhofF, udali się w hok pieszo, szukając jakiegokolwiek ratunku, i z pośród rozgromionego taliom wychodząc, ui; zel, się otoczonemi chmarą Tatarów. Gęstemi strzały natychmiast zewsząd rażeni- nim dosięgli lasu stracili z pomiędzy sielne siedmiu zabitych, a w tej liczbie Denhofla; pozostali wszyscy mniej lub więcej ranni, a najbardziej Koniecpolski w bok i głowę postrzelony, schroniwszy się do lasu, ze wszystkiego od Wołochów odarci byli. Hetman zaś polny przez nich w' niewolą uprowadzony i oddany Iskiemler* paszy. Inni położywszy się między trupami na pobojowisku, uszli potem za Dniestr szczęśliwie przed jassyrem Tatarskim. W^r rozbitym taborze wzięci naprzód: Jan Żółkiewski starosta Ruhieszowski. syn hetmański, i Łukasz synowiec jego ,' i którzy od bitwy pod Cecorą z ran niewyleczeni, jechali w kolebce i Kałgaj sułtanowi oddani; Samuel książę Korecki, ranny i pojmany, do Carogrodu zawiezionym Walutom i Struś, także ranni, dostali się do niewoli. razem z Potoclim wojewodzicem Bracław■ skini, Fa-rensbachem, Malińskim, Strzyżów skim, i kilkunastu inne-mi rotmistrzami i pułkownikami. Marcin Kazauowski. jeden z najdzielniejszych ludzi, który w tym nieszczęsnym odwrocie nieocenione zasługi położył, chociaż równie z innemi pojmany , ale tak zręcznie umiał się udać za prostego żołnierza, że za mały okup wolność potrafił odzyskać. Jeden tylko Szemherk dowódzca artyleryi, prostą drogą dążąc do Dniestru^ z przedniejszych rotmistrzów ocalony został. 1 ci tylko z wojska co jej się pilnowali, nieuchylając się nigdzie na bok, żywo dostali się do Mohilowa; innych mniej cierpliwych lub przezornych.