Magazyn6
9301

685

CLEARING — CLEMENCEAU GEORGES

cie, uzyskane z wpłat austrjackich dłużników na rzecz polskich wierzycieli. W sposób analogiczny (przez Austrj. Bank Nar. i Bank Polski) są załatwiane przekazy z Austrj i do Polski.

Clearing wszelkich należności płatniczych jest możliwy w zasadzie tylko w przypadku istnienia reglamentacji dewizowej, a clearing samych należności towarowych jest możliwy nawet wtedy, gdy wprawdzie jeden z krajów, biorących udział w rozrachunku, nie stosuje reglamentacji dewizowej, ale oba kraje zato stosują reglamentację towarową lub wymagają przy ccleniu importowanego towaru przedłożenia t. zw. zaświadczeń rozrachunkowych. Przy pomocy pozwoleń na przywóz lub wspomnianych zaświadczeń kontroluje się wtedy, czy importer podporządkował się przepisom clearingu.

Literatura : Dziennik Urzędowy Min. Skarbu Nr. 32 z 1936.— Dziennik Ustaw R. P. Nr. 83 x 1936. — Gretff Walter dr.: Dit neuen Methoden der Handslspolitik. Berlin 1934. — Hóvri Paul dr.: Grundfragen deutscher Wirtschaflspolitik. Berlin 1936.

—    Informator Eksportowy (pod redakcją Państwowego Instytutu Eksportowego w Warszawie) za lata 1935 i 1936. — Izba Przemysłowo-Handlowa w Warszawie: Reglamentacja Handlu Zagranicznego, zbiór przepisów i informacyj. Warszawa 1936.

—    Kroymann Kurt dr.: Clearing und Kompensation im

Aussenhandel. Hamburg. —Lychaicaki T.z Clearing w traktatach handlowych. „Rolnictwo*\ Warszawa 16 lutego 1936. Milhaud Edgardi Plan d^fOrganisation intemahonale du Systime des Compensations.Genite 1933.— Reuter Prasut dr.jr Die Neuregelung des deutschen Aussenhandels. Ein praktischer Wegweiser dttrch die gdtenden Bestimmungen. Berlin. — Societd des Nations: Enęułte sur tes accords de clearing. Genivtt 1936. — Stoga S.s Problem clearingu w polityce gospodarczej państw europejskich. Warszawa 1936. — Wagemann Ernst dr.: Zwischenbilanz der Krisenpolitik. Berlin 1935._

S. Fr. Królikowski.

Clómenceau Georges.

C., francuski mąż stanu, ur. 1841 w Mouil-leron en Pareds (Wandea), zm. 23. X. 1929 r. w Paryżu. Uczęszczał na studja medycyny w Paryżu, w r. 1865 zdał egzamin doktorski z anatomji. W r. 1862 był aresztowany za podburzanie mas do świętowania rocznicy ogłoszenia republiki z r. 1848 i skazany na miesiąc więzienia. W okresie 1865—70 bawił dwukrotnie w Stanach Zjednoczonych. Po Sedanie został merem 18-go okręgu Paryża i na tern stanowisku pozostał w czasie komuny. 8. II. 1871 r. został wybrany deputowanym stolicy do Zgromadzenia Narodowego i głosował tam przeciwko ratyfikacji pokoju z Niemcami. W czasie komuny C. uszedł z miasta w okresie represyj rządu Thiersa. W r. 1871 został jednak radcą municypalnym 18 okręgu, w r. 1875 prezesem rady, a w r. 1876 deputowanym. Mandat ten piastował bez przerwy do r. 1893. W czasie wypadków „16-gu maja“ walczy! z Gambettą przeciwko prezydentowi Mac-Mahonowi, w r. 1880 zerwał jednak z trybunem republikańskim; założył wtedy pismo „La Justice". W okresie 1881—1893 zwalczał ostro kierunek republikanów „oportunistycznych" i ich rządy. Przyczyni! się do upadku gabinetów Gambetty, Freycineta, Ferry’ego i Brissona. Zwalczał politykę dalekich ekspedycyj kolo-njalnych. Ok. r. 1890 wybuchła afera korupcyjna „Panamy"; jednym z głównych skompromitowanych był dawny komandy-torjusz „Justice", Korneljusz Herz. Okoliczność ta posłużyła przeciwnikom do ataków na C. Zwłaszcza ostro występowali przeciwko niemu poseł Deroulede, z którym się C. pojedynkował, i dziennik „Fig«no“; jeszcze po wielkiej wojnie poruszył sprawę udziału C. w „Panamie" dziennikarz Judet. Wskutek tych ataków C. został zwyciężony w r. 1893 w departamencie Var i nie wszedł do parlamentu. Współpracował później w „Aurorę" i bronił w sądzie to pismo w procesie o list Zoli w sprawie Dreyfusa (1898). W r. 1903 wybrany senatorem z dep. Var, popierał politykę religijną Combes’a. W r. 1906 prezydentem Republiki został Fallieres, poparty przez C., który objął tekę ministra spraw wewnętrznych w gabinecie koalicji republikańskiej Sarriena. 25. X. 1906 utworzy! C. rząd, sam obejmując sprawy wewnętrzne. We Francji wybuchły strajki w wielu gałęziach przemysłu i głośne demonstracje producentów w‘na na południu; C. użył przeciwko nim wojska. Konferencja międzynarodowa, obradująca w Algesiras, rozstrzygnęła pomyślni.: dla Francji sprawę wpływów w Marokko. C. konferował w reku 1908 w wodach czeskich z Edwardem VII i 7zwolskim, przyczyniając się dc zacieśnienia więzów „trójporozumienia". W r. 1908 stłumił drugą falę strajków, które przybrały szczególnie ostry charakter wśród funkcjo-narjuszy państwowych. 20. VII. 1909 r., w czasie obrad nad marynarką i po interpelacji b. min. Delcasse gabinet C. uzyskał votum nieufności. Po upadku rządu C. założył pismo „L’homme librę", występowa! ostro w senacie przeciwko ratyfikacji traktatu francusko-niemieckiego, zawartego