Magazyn6
6301

855

DENIKIN ANTON — DEPOZYT

wiczu. Następnie uczęszczał na kursa szkol-no-wojskowe w kijowskiej junkierskiej szkole piechoty. Służbę wojskową odbywał w II artyleryjskiej brygadzie. W 1899 r. ukończył akademję sztabu generalnego, poczem pełnił nadal służbę w warszawskim okręgu wojennym. Wojnę z Japonją 1904 r. odbył w randze podpułkownika i był oficerem sztabowym dla specjalnych poruczeń przy sztabie VIII korpusu. Podczas wojny światowej dowodził 4-tą strzelecką (tak zwaną żelazną) dywizją. W 1916 r. objął dowództwo VIII korpusu. Z przekonań był październikowcem prawego skrzydła; uchodził za człowieka bardzo ambitnego.

Po rewolucji marcowej 1917 r. D. otrzymał awans, mianowicie został pomocnikiem naczelnika sztabu przy głównem dowództwie, potem dowódcą zachodniego frontu, a następnie i południowo-zachodniego. Był przeciwnikiem reformy armji i oburzał się na słynny rozkaz Nr. 1, niszczący dyscyplinę w wojsku. Nie chciał ani komisarzy, ani komitetów w armji. Domagał się zachowania kary śmierci nietylko na froncie, lecz i na tyłach armji. D. podtrzymywał gen. Korniłowa podczas jego próby zamachu stanu, za co został aresztowany i osadzony w więzieniu w Bychowie. Po rewolucji listopadowej 1917 r. razem z wielu innymi wojskowymi udał się nad Don. Tam wspólnie z Korniłowem i Aleksiejewem zaczął tworzyć armję ochotniczą. Po śmierci Korniłowa objął stanowisko głównego dowódcy całego południowego frontu. Otrzymawszy wydatną pomoc Ententy w mate-rjale wojennym i środkach pieniężnych, rozpoczął w końcu lata 1919 roku ofensywę na Moskwę. W ciągu września zajął Kursk, a w październiku Woroneż i Oreł, został jednak pobity w decydującej bitwie pod Kurpiańskiem, skutkiem czego jego rola się skończyła. Zupełnie odosobniony złożył dowództwo w ręce gen. Wrangla, a sam wkrótce potem wyjechał do Francji, gdzie do tej pory przebywa, rozwijając bardzo żywą działalność wśród emigracji rosyjskiej. Do jego porażki przyczyniła się w pierwszym rzędzie zmiana systemu armji ochotniczej na system mobilizacyjny, co wprowadziło do jego armji liczne lewicowe elementy. Bezwzględność korpusu oficerskiego armji denikinowskiej, składającego się z żywiołów przeważnie reakcyjnych (mimo, że sam D. nie był skrajnym reakcjonistą). usposobiła do niej wrogo ludność włościańską (obawiającą się, że po zwycięstwie D. wywłaszczeni ziemianie odzyskają swe dobra) i sprawiło, że armja denikinow-ska nie znalazła w kraju przyjęcia, jakiego się spodziewała. Ponadto D., jako zwolennik Ententy, zwalczany był przez germano-filów z obozu Skoropadskiego i Krasnowa.

Gen. D. pozostawił po sobie wiele prac, między innemi: Oczierki russkoj Smuty, tomy I—II, Paryż 1920—22, tomy III—IV, Berlin 1924—25. Staraja armja, Paryż 1929. Oficiery (Oczierki). Paryż 1928.

Literatura: Kin D.t Denikinszczyna. Leningrad 1927. — Im-komskij A. S.s Wospominanja. tom II. Berlin 1922. — J»p-krotcmkij O.: Denikinszczyna. Charków 1926. — Simonow fij Rozgrom Denikinszczyny. Moskwa-Leningrad 1928.

J. c.

Depozyt.

i. Depozyt bankowy. 2. Depozyt sądowy.

1. Depozyt bankowy. D. nazywamy przedmiot ruchomy oddany względnie przyjęty na przechowanie. Składającego przedmiot na przechowanie zwie się deponentem, zaś przyjmującego — depozytarjuszem; polski Kodeks Zobowiązań używa dla tego ostatniego nazwy „przechowawca".

Słowo „depozyt" używane jest również tak przez prawodawstwo jak i w życiu co-dziennem zamiast słowa „przechowanie". Tak np. Kodeks Zobowiązań mówi w kilku artykułach o „złożeniu do depozytu sądowego" w znaczeniu złożenia sądowi przedmiotu na przechowanie; również mówi się np. o złożeniu papierów wartościowych do depozytu w banku, w znaczeniu złożenia w banku papierów na przechowanie. W tym też sensie używa słowa „depozyt" nasze prawo bankowe. Z drugiej znów strony unika się używania słowa „depozyt" w innych wypadkach, w których fakt depozytu (przedmiotu oddanego względnie przyjętego na przechowanie) niewątpliwie istnieje. W dziale V Kodeksu Zobowiązań p. t. „Przechowanie" nie znajdujemy słowa „depozyt". Używa się tam określenia „rzecz ruchoma oddana na przechowanie" lub po-prostu „rzecz".

Używając słowa „depozyt" w znaczeniu przechowania tylko w niektórych wypadkach, a mianowicie w wypadkach depozytu sądowego lub przechowania w przedsiębiorstwie bankowem, prawodawstwo nasze dostosowało swą terminologję do określeń i zwyczajów praktycznego życia, które uży-