B574 867

KIŁA 249

choć krótkotrwałe, ciepłoty Ciała, silniejsze występowanie objawow zapalnych w zmianach kiłowych (odczyn Łukasie%.cza-Herxheimera) i t. p. Jednak salwarsan i jego pochodne, odznaczając się żarłocznością względem krętków bladych, nie są zdaje się zupełn.e obojętne dla ustroju ludzkiego. Nie można zaprzeczyć, żeby arszenik w pewnych razach nie oddziaływał ujemnie, przeważnie przemijająco, na komórk' miąższowe organów. Jak stwierdzają badania nad przemianą materji po zastosowaniu salwarsanu, między innemi podane w pracy RZĘTKOWSKIEGO, środek ten nie posiada jakiegoś wybitnego organotropizmu z charakterem zabójczym.

Powikłania po zastosowan-u salwarsanu i neosalwarsanu spostrzegano następujące : na skórze obrzęki, pokrzywka, rumień grudkowaty, rumień w ie-lokształtny, półpasiec, czarne plamy na skórze (melanodermia) i t. p., w nerkach zapalenie przewlekłe, ostre a nawet krwotoczne; wielokrotnie notowano białkomocz, urobilinurję, zatrzymanie lub nietrzymanie moczu; w żołądku i w kiszkach widywano owrzodzenia, wylewy krwawe, spostrzegano bóle, nudności, wymioty i t. p.; w wątrobie — przekrwienie, a nawet ostre zwyrodnienie tłuszczowe; w płucach — zawały i zatory, objawy zastoinowoza-palne, obostrzenie zastarzałych spraw gruźliczych. Najniebezpieczniejsze w skutkach okazały się powikłania w układzie nerwowym: meningo-encephalitis, porażenia połowicze, napady padaczkowate, utrata pamięci, choroby umysłowe i t. p.

Opierając się na najnowszych wynikach badań nad kiłą, staramy się przeprowadzać leczenie jej w następujący sposób: 1) leczenie rozpoczynamy z■ chwilą rozpoznania syfilisu, starając się o ile możności zwalczyć chorobę poronnie; 2) leczenie prowadzimy przewlekłe, przestankowe, właściwie nawet uprzedzające; 3) leczenie me może być szablonowe, lecz indywidualizowane w zależności od wskazań ze strony choroby i ustroju chorego; 4) rtęć stosujemy sporadycznie w okresie pierwotnym i wtórnym, a w trzeciorzędnym wobec jakichkolwiek objawów i nawet po ich usunięciu; 5) neosalwarsan zastrzykmemy kilkakrotnie w ciągu każdorazowego leczeni? rtęcią, a szczególniej energicznie w okresie pierwotnym; 6) jod zalecamy od początku drugiego lub trzeciego roku przebiegu kiły; 7) wyniki leczenia, szczególniej w późniejszym przebiegu syfilisu, sprawdzamy zapomocą odczynu Bordeta-Wassermanna, odnosząc się, naturalnie, krytycznie do jego wskazówek. W walce z kiłą wielkie znaczenie posiadają równ.eż odpowiednie środki zapobiegawcze tak osobiste, jak i społeczne.

Zapobieganie. Środki osobiste nie chronią bezwzględnie od zakażenia, zmniejszają jednak znaczni⁰ jego możno:ić. Ponieważ zarazki kiły mogą przedostać się do ustroju nietylko drogą płciową, należy przeto zachowywać samemu i zalecać wszystkim czystość, a więc częste mycie rąk, używanie do jedzenia i picia zawsze tylko czystych naczyn i przyrządów, unikanie używanej przez innych odzieży, brzytew nieczystych, narzędzi lekarskich, nie od-