Magazyn66701

763

LUDNOŚĆ

XIX stulecia pozwalają oszacować całkowitą immigrację brutto w latach 1821—1850 na około 20 tys. osób; w latach późniejszych rozwój immigracji podaje tabl. 17.

TABL. 17. IMMIGKACj A DO BRAZYLJI PRZED WIELKĄ WOJNĄ.

Okresy	Immigracja w tys. osób	Okresy	Immigracja w tys. osób
1821—1850	20	i88r—1890	531
1851—1860	122	1891.—1900	1 144
1861—1870	98	1901-1910	689
1871—1880	219	1911—1915	608

Najwyższe natężenie osiągnęła immigra-cja do Brazylii w ostatniej dekadzie ub. stulecia (w r. 1891 — 217 tys. osób) oraz w latach bezpośrednio przedwojennych (w roku 1913 — 190 tys. osób). Ogólna liczba im-migrantów w okresie przedwojennym wyniosła 3 430 tys. osób. Przeszło 40% tej liczby stanowili Włosi (około 1,5 miljona), 27% — Portugalczycy (około miljona) i 13% — Hiszpanie (blisko */* miljona). Jak wiadomo, istniała też dość znaczna im-migracja z Polski zarówno do Brazylji jak do Argentyny, jednakże statystyki ówczesne nie wyodrębniają ani Polaków, ani osób, urodzonych w Polsce. Można przypuszczać, że do obu tych krajów razem immigrowało 200 do 300 tys. osób z Polski.

Pozostałe kraje Ameryki grały znacznie mniejszą rolę jako ogniska immigracji; w niektórych natężenie immigracji było względnie wysokie, jak np. w Indjach Zachodnich, ale rozmiary absolutne migracyj były tu znacznie skromniejsze. Wyłączając migrację poszczególnemi krajami obu Ameryk możemy oszacować sumarycznie immi-grację brutto do całego kontynentu w sposób następujący:

TABL. 18. IMMIGRACJA DO AMERYKI PRZED WIELKĄ WOJNĄ.

		Liczba
Kraje	Okresy	immigrantów w miljonach
Stany Zjednoczone	1801—1914	30,1
Kanada .......	1821—1915	4.3
Argentyna......	1856—1915	4.7
Brazylja ......	1821—1915	3.4
Indje Zachodnie . . .	1836—1915	0,9
Kuba........	1901-1915	0,4
Urugwaj.......	1866—1915	0.5
Pozostałe kraje ....	.	0,2
Razem ......		44.5

Poza Ameryką znajdujemy jeszcze ogniska immigracji europejskiej w Australii i Nowej Zelandji, znacznie skromniejsze co do rozmiarów i o odmiennym charakterze. Kolonizacja tych krajów przez Europejczyków rozpoczęła się znacznie później, szersze rozmiary przybrała zaś dopiero w drugiej połowie XIX stulecia. Przedtem immigra-cja do Australji miała prawie wyłącznie charakter przymusowy — kraj ten służył jako kolonja karna (ob. wyżej p. II, 4, e); immigracja do Nowej Zelandji była znikoma: ludność biała w r. 1839 wynosiła tu około 1 000 osób, w następnych latach przybywało po 2—3 tysiące rocznie.

Dane statystyczne, dotyczące immigracji do Australji jako całości, istnieją dopiero od r. 1861 począwszy; dla okresu wcześniejszego mamy tylko fragmentaryczne dane dla poszczególnych kolonij. Tak więc, w latach 1831—1860 immigracja subsydjowana do Nowej Południowej Walji wyraziła się liczbą 140 tys. osób, do Wiktorji w latach 1838—1860 — 116 tys. osób; ogólna liczba przyjazdów drogą morską do Nowej Walji Południowej w latach 1826—1860 wyniosła ²35 tys. osób, do Australji południowej (1836—1860) — 180 tys. i do Wiktorji (1837—1860) — 650 tys. osób. Te ostatnie liczby obejmują jednakże również podróżnych, przybyłych do odnośnych kolonij z innych części Australji, nie mogą więc być uważane nawet za obraz immigracji brutto.

Rozwój immigracji netto od 1861 roku podaje tabl. 19.

TABL. 19. IMMIGRACJA NETTO DO AUSTRA-LJI W LATACH 1861—1915

(w tysiącach osób).

Okresy	Immigracja	Okresy	Immigracja
1861—1870	167	1891—1900	25
1871—1880	192	1901-1910	4i
1881—1890	383	1911—1915	*37

Razem immigracja netto w ciągu 55 lat wyniosła więc 945 tys. osób; immigracja brutto (według szacunku Carr-Saundersa) wyniosła prawdopodobnie w tym czasie około 2 miljonów osób.

Analogiczne dane dla Nowej Zelandji dają obraz następujący:

49*