NDIGCZAS0034762504

188

Emil Zegadłowicz.

—    a tam na bronowiźnie bezpyrznej i miałkiej idzie siejbiarz — razporaz z czerwonej kobiałki nabiera ziarn i rzuca miarowy, ostrożny — złoci się deszcz ziarnisty jego dłoni zbożnej —

—    za pługiem popielate jak popiół i sadze kroczą wrony i kawki w uważnej powadze — dziś pomocnie przychylne niezłowróżbne znaki zbierają pod grudami glisty i pędraki —

—    nad siejącym gołębi srebrzy się gromada to wlatuje ku górze, to jak śnieg opada —

—    konie, chomonta, pługi, brony, skiby, ludzie śpiewają pieśń o Pracy zwycięskiej i trudzie — niezmienną jak pokoleń odrodzenie wieczne wiarą jakiegoś celu uparte, bezpieczne —

--jak dzwon — ziemię: swe serce miłujące, drżące —

nakrywa wieś firmament płomienny jak słońce, co jeno jest ogniskiem — iskrą w tej pożodze rozpalonej na niebie, roli, rzece, drodze — i tak w tę wieś ruchliwą, zajętą, nagrzaną, wiód rzeszę powsinogów Chrystus w ono rano — a znać tajemna przemoc kryła się w ich dziele, bo znagła wielka cisza spadła — jak w kościele po podniesieniu — wszyscy, ka byli tam stają w czekaniu nieruchomem — a psy nie szczekają — a kogut zarwał pianie — w skrzydła na półwzlocie zatrzepotał i zastygł na wierzbowym płocie — a dzieci zaprzestały wrzawy i gry w plika —

— w wszystko — w wszystkich ten zamilk znaglony przenika

--a Chrystus ku tej chałpie, ka siadają sroki

na lipie przykaplicznej, kieruje swe kroki — tam owo i czeladka w skupieniu się zmierza — tam owo mieszka Matka Dobrego Pasterza oczekująca —