NDIGCZAS0034762506

.190

Emil Zegadłowicz.

zaś gościniec mokraty, wyboisK wodami patrzący zórz odbitych szybami oknami zbiera naręcza świateł barwę z barwą sprzęga łyszczy się i kwiatuli jak krakowska wstęga —

w onej godzinie cudów szkarłatnie bogatej zaskrzypiały drzwi cicho — a z matczynej chaty wyszedł Chrystus w tę rześkość rosiatą i złotą i wpatrzył się w barw bezmiar z miłosną tęsknotą — usiadł na progu — ręce na kolanach złożył i całym sobą w świat ten wsrebrzył się i wbożył i zasłuchał jutrznianie w wonne szepty głosów rozmawiającej ziemi, drzew, gór i niebiosów — i dojrzał w tern zjawieniu, w zwróconym beskidzie Siebie jak z dobrą wieścią pod te strzechy idzie by wrócić cześć człowieczą sercu umarłemu by zrównać nierówności — zło zostawić złemu aż zemrze w nieposile — a głód wielki chleba dostatków, pychy — zmienić w głód modrego nieba na ziemi — w ukój zbożny, w którym się dokona jasność bytu i celu — bólem wypragniona —

FRAGMENTY Z KANTYCZKI ROS1STEJ.

1

przez zieleniejące łany

popod brzóz nawisłe konary

w ten rozkwit niesłychany

w te niepojęte czary

które się nisko kładą

które się wznoszą wysoko

to modrością przybladą

to modrością głęboką —

idziesz o serce człowiecze

w przewonnych cudów bezpiecze —

2

macierzankową gromadą której nie sieją nie koszą