NDIGCZAS00347625
86

170 O Emilu Zegadłowiczu.

te posążki w literaturze polskiej, — polskiej, podkreślam, — zostaną i żyć będą. Wiekuistość pracy, nędzy i żmudy człowieczej, które same

0    sobie niewiedzą, kładzie na te figurynki bezśmiertne, jakby poświatę otwartego nieba. Są ludowo - jarmarczne i gotycko - kościelne zarazem. Doskonałe jako sztuka i, jako prawda, mistrzowsko rzeczywiste. Niebywałe wprost, jako odczucie. Objął je bowiem Zegadłowicz tern samem umiłowaniem, jakiem kocha swoje góry, przyniósł nam je w ręku ostrożnie, nabożnie, i, na tle szczytów błękitnych jak kielich gencjany, ustawił wzdłuż siwego postawu drogi, te „koślawe, graniate, pokręcone kumotry świąt-kowe“... 1 stanęli przed nami, wrośli w swój Beskid na zawsze: druciarz, śklarz, sadownik, kamieniotłuk - biedaczyna, babka Góralczycka, mocny Okruta i „stolarzowe dzieciątko".

W dolinach by się tacy nie ulęgli. To pewne.

Beskid nie zacieśnił wielkiego talentu swego poety. Po dramacie, jak, malowana niby zbójnicki obrazek na szkle, „Lampka oliwna", po „Nawiedzonych" i „Głazie granicznym", napisał Zegadłowicz „fllcestę", dzieło, pełne wielkich i silnych wartości, w którem, po linji greckiego antyku, poszła znów twórcza myśl polskiej poezji, na starych ścieżkach poszukać piękności nowych.

Świadomie zupełnie omijam tu głęboko osobistą, odrębną ideologję poety, jego mistykę i wierzenia, czyniące z Beskidu jakowąś Ziemię Świętą, dla cudu objawień przyszłych wybraną. Program „Wierchów"

1    rama dla słów niniejszych zakreślona, niepozwalają na dokładniejsze wykończenie wizerunku; uczyni to niechybnie ktoś bardziej powołany od przygodnego, starszego kolegi - zachwytnika, który wolał się młodszym przedewszystkiem — ucieszyć.

cT&Caryla Wolska•