NDIGCZAS00347625
96

180 Emil Zegadłowicz.

...cicho... ciap... jabko spadło pomiędzy habazie

—    aże ich ciarki przeszły w tym samotnym razie —

wreszcie świta —

już się niebo kwiatuli różowo i złoto tysiącami wstęg żniwnych umajone złoto nakrapiane zielenią dożynkami wonne nad bezkresną bezdenią jak Bóg tak ogromne —

—    przywarli sadownicy nakształt tych jabłoni

przyklękłych, podmulonych--a skowronek dzwoni —

wieś wyspana w mgły spadłej modrocie hań śpiewa —

—    modlą się sadownicy owoce i drzewa

i ta rzeczna opowieść w dziewannę skwiecona i ta bławatna cisza rankiem zsłoneczniona za wiklami za rzeką w iłowcowym borze — kiedy ranne — kiedy ranne — wstają zorze

słońce!

—    jabłka słoneczne jabłka z raju się wywodzą

—    jabłka rumiane jabłka rajskie sny przywodzą pod okno wpółotwarte to okno samotne bezcelowe niczyje okno bezrobotne —

okno patrzące w północ w zmierzch krwawy w świt blady

poskróś popod i ponad te beskidzkie sady —

to okno wartownicze niczyje i moje

czyste wonne i śpiewne jak wiośniane zdroje

jak wiośniane kwitnienie nad drogą daleką

zapłodnione pszczołami pachnące pasieką —

—    grusze wpodłuż się wężą jak wspomniany zapach — w snach schodzą się do izby na kogucich łapach —

nie mój sad i nie moje rumiane owoce — lecz moje świty wszelkie i moje północe —

—    u mnie oset w kamieńcu dwa mendle pokrzywy jeden jest gaj jabłeczny lecz stary i krzywy

nie rodzi i nie rośnie ino się stuleci