FizykaII15401

149

nie weszedł jednak w życie, i dla tego w nowszych czasach (w r. 1859) wyznaczono komisyę we Francyi dla przeprowadzenia go koniecznie przynajmniej w tym kraju. Komisya ta przyjęła od Igo grudnia 1859 r. dla wszystkich zakładów muzycznych we Francyi taki normalny fliapason, biorąc 435 pełnych drgań w l"za wysokość tonu a czyli a_x. Jego wzór złożono w paryzkiem konserwatoryum muzycznem, ton ^ niego wydobyty jest więc taki sam, jak trzeciej strony na skrzypcach. Przyjąwszy tedy, że wysokość tonu a\ — 435, będzie a,    435

1-68179    1-68179

Cj — 32‘33 C = 64.66    c-

r, =>129.32

258-65, a

c₃ = 517-30 ■₃ = 1034-60 c, — 2069-20

(\ =258-65    c_h — 4138*40.

Według tego można tćż ż łatwością obliczyć wysokość wszystkich tonów, w muzyce używanych.

Diapasony, używane w fizykalnych gabinetach i osadzone według zaleceń Marloyego na skrzynkach, są po największej części większe od zwyczajnych, dających ton i służą do wydobywania tonu c₁ lub c₂. Marloye sporządzał nawet diapasony, z których wydobywał ton c. Są one z metalu, używanego na dzwony, i ważą prócz skrzynki 44 funtów. Dobywa się z nich tony za pomocą smyczka, w którym wązki pasek z bawolej skóry zastępuje miejsce włosienia. Ton taki jest czysty i bardzo silny.

§ 28. Optyczne porównywanie dlapasonów. Francuzki fizyk Lissajous *) podał fnetodę, służącą nie tylko do uwidocznienia drgań w ciałach dźwięczących, czy to bezpośrednio, czy przez rzucenie ich obrazów na zasłonę, ale także, i to bez pośrednictwa organu słuchu, do najdokładniejszego porównywalna tych drgań, wykonywanych przez dwa dźwięczące ciała w jednakowych czasach. Ta metoda polega na własności nerwów siatkówki ocznej (retyny), iż poczucie światła zawsze przetrwa jakiś czas otrzymane wrażenie; wykonywa się ją zaś w następujący

1 Aunal. de ćhimie et de pbys., lit ser., T. 51.