scandjvutmp18401

126

wyrazów wysnuć myśl jakąś; częściej jednak słuchał, nie odpowiadając, zapatrzony w obrazy dla •otaczających niewidzialne.

—    Nie rozmawia, bo nie chce — zdecydowali i dali mu spokój.

. Zresztą od czasu, jak zawartość jego kufrów przestała być dla nich tajemnicą, osłabiło znacznie pragnienie zbliżenia się z nim. Zostawiono go samemu sobie, z czego rad był niezmiernie: czuł w duszy takie niepożyte skarby młodości, siły, nadziei, wiary, że zdawało mu się, iż sam sobie na długo •wystarczy.

—    Tymczasem — myślał sobie — nauczę się po jakucku i pęknie ta przeklęta przeszkoda, która, niby kryształowa przepona, z ludźmi, obcować nie pozwala.

Nadchodząca wiosna jednakże nie dała mu w sobie się zbyt zagłębiać. Ciągnęło go w step, do I lasu, paliła ciekawość nieznanych zaułków pustyni, J pragnienie odetchnięcia ciepłem powietrzem, naroz-koszowania się słońcem. Ale choć śniegi podtajały , i świeciły dziurami, jak znoszona szata, choć przyle- j ciały wrony, tutejsze jaskółki, jemu wędrówki po , okolicy dawały tylko wrażenie martwoty bez końca. .] Sąsiedzi mieszkali daleko, a jeśli zaszedł do kogo, zawsze toż samo przyjęcie i toż samo zachowanie,, nierozświecone błyskiem zrozumiałego, z duszy pły- j nącego słowa, było równie bezbarwnem i monoton-nem, jak otaczające go równiny. Wolał więc siedzieć w domu i śledzić, co się tam działo.

Na szarem tle jakuckiej chaty wdzięczna postać | Lelii uderzyła go przedewszystkiem. Pominie brudu, śniadej płci, płaskich rysów i przykrej woni źle wyprawionych skór jej odzieży, musiał przyznać, że ] była ładną. Z jej oczu sarnich, wilgotnych, z ruchów

. J