page0066

56

go i zuchwałego rycerza, rozbrajała pokora człowieka w mniszym habicie.

Z tych to czasów datuje Drzem^sienie przez biskupa Prandotę z Prądnika braci zakonnych Świętego Ducha zwanych de Sasia i osadzenie ch w Krakowie przy kościele świętego Krzyża. Piękny ten kościu* zawsze wzbudza podz^.r swoją. architekturą; całe bowiem jego sklepienie spoczywa na jednym w pośrodku będącym filarze, co jak palma rozkładając smukłe liście u wierzchołka swego, zdaje się bezpiecznego użyczać schronienia. Napis będący u wchodu po dziś dzień świadczy o fundacji Prandoty.

Tak długiemi .niezmordowanemi pracami wsławił on Krakowską biskupia stolicę. Lecz nare-ście nadwerężyło się jego zdrowie--przyszła niemoc długa, a z nią zasługa nowa cierpliwości, bo biskup znosił bez skargi nąidolegliwsze męczarnie. Wciągu choroby, nie zaległ nawet w żadnym kapłańskim obowiązku. W dz eń ostatni życia przyjął Sakramenta śś., wysłuchał mszy w kaplicy, a odniesiony do domu skonał spokojnie.

Wielki żal i płacz powstał między biednym ludem, którego był opiekunem; tłumy cisnęły się uo jego grobu, nie mogąc uwierzyć, żeby z niemi zupełnie zerwał stosunek miłości i miłosierdzia,