page0139

139

wprawdzie służba o dochodach śmiesznie małych, lecz ostatecznie można wyżyć.

Teraz ja wam odpowiem.

Wyznaliście mi w słowach powyższych, swój brak ufności we własne siły, tchórzostwo wobec nieprzewidzianych kolei życia. Zamiast rozpocząć walkę własnemi środkami i przywłaszczyć sobie trofea tej walki, wy w trwodze o swe losy, pozbawieni energii i pomysłowości, wolicie powierzyć innemu człowiekowi, zwierzchnikowi waszemu, troskę o zapewnienie sobie bytu.

To czego pożądacie, to stanowiska funkcyona-ryuszów, źle płatnych, mało poważanych, bez przyszłości, bez widnokręgu. Tam człowiek starzeje się na swoim stołku, w zajęciu prawie bezpłodnem, gdzie upadają i duszą się stopniowo jego zdolności.

Zapewne, ma się przytem niewypowiedzianą rozkosz, iż się jest zwolnionym od myślenia, od chcenia, od działania. Od czegóż jest regulamin opiekuńczy? Od czegóż są statuty i paragrafy ustaw? Po-cóż myśleć tam, gdzie już inni dawno myśleli, pocóż się trudzić męczącym zaszczytem działania i życia?

Gniewacie się na mnie W tej chwili? Powiadacie, że ^szydzą z was ?

Dlaczegóż więc tylu ludzi młodych i krzepkich, obdarzonych sensem zdrowym, umysłem bystrym i jasnym, nie rozpocznie dla siebie samych lepszej roboty? Dlaczegóż dają się wyzyskiwać i marnotrawią za lichą płacę swe siły i zręczności? Dlaczego zadowalają się wegetowaniem, jako podwładni i wolą służyć wszystkim innym, tylko nie sobie samym?

http://rcin.org.pl