page0151

— 150 —

i ubóztwm, w jakiem zwykle żyją kmiotkowie. Gdy tak ze sobą walczy, do tego zwycigztwa nad pychą i próżnością ¹ świata pomógł mu następny wypadek: Od pulkowmika swego Kazimierz wysłany na podjazd , że o żadnein niebezpieczeństwie od nieprzyjaciela niesłyszał; na noc z żołnierzami swymi rozłożył sig w jednej wsi i spokojnie zasnął. Wtem w głęboką noc, przypadł nieprzyjaciel; na trwogę porwali się żołnierze ,/' Kazimierz się porwał'^ a z prędkości w ciemnej izbic zamiast swoich sukien; chłopską gunię wziął na siebie, i w niej wsiadł na koń, uderzył na nieprzyjacielskich Tatarów i odpędził ich szczęśliwie. Już też i świtać poczęło, a gdy po sobie pogląda Kazimierz, widzi się w owej gum, a nie w swlj sukni, i zaraz głos wewnętrzny słyszy: — Otóż cię Bóg tak stroi; ta to jest sukienka, w.której cię Bóg chce zbawić. Co gdy pilnie roz waza, niechcąc się w^roli Bozkiej sprzeciwiać, konie, suknie, sprzęty rozdał ubogim, osiadł na puszczy, i tam samem korzonkami . ziołami żyjąc trawił czas na modlitwie; jednak i tu niebył spokojny, bo mu się zdawało, że .eszczc nie tak robi, jak Bóg chce. Zaczerni rozważając przeszłe natchnienia swoje do wiejskiego i pracowitego życia , przełamał w sobie resztę światowej pychy, i jako był wycieńczony postami, spalony od słońca, zarosły . obdarty, udał się do pewnej wioski ,' gdzie, u chłopa służbę przyjął, a z taką ochotą i wiernością wieśniacze robocizny