page0181

178

samej i ta miłość stworzy mu raj, w którym my. śli jego poić się będą, u źródła uciech olbrzymich i porywających w nieskończoność. W tym to Edenie, niedostępnym dla powszedniości, wykwitają owe olbrzymie płody umysłu ludzkiego, co rozsuwając mgłę niewiadomości na drogach, ja-kiemi ludzkość się rozwija, do Boga ją zbliżają i są jej najwznioślejszą modlitwą.

Łubieński zamiłowany w językach starożytnych, zapatrzony badawezem okiem w bohaterów Greckich i Rzymskich, radby był z zamiłowaniami swerni schronić się do celi klasztornej. Lecz mu tego nie dopuszczono — kościół i kraj ludzi światłych i cnotliwych potrzebował. Stanisław zasadzony został przez samego króla do pracy nie małej, polecił mu bowiem ułożenie i spisanie aktów koronnych, co wykonał z niemałą pracą i z pomocą brata Macieja.

Opatrzony archidjakonją Krakowską i opactwem Tynieckiem, wydawał z upodobaniem znaczną część swoich dochodów na murowanie kościoła i większej części klasztoru w Tyńcu i znów po kilku leciech wzięło go pragnienie ciszy klasztornej. Zamyślał nawet o sukience reguły św. Benedykta, lecz sam król Zygmunt tego mu nie dopuścił, uznając godnym piastowania wyso-