page0193

185

Seguier — Segur

adwokatem jeneralnym a w r. 1554 vice-prezescm parlamentu paryzkiego. Na tern stanowiska zostając w r. 1555, skutecznie protestował przeciw ustanowieniu inkwizycyi. Umarł r. 1580, pozostawił sześciu synów, którzy wszyscy odznaczyli się na wysokich urzgdowaniach. — Antoni Seguier, piąty syn poprzedzającego, ur. w Paryżu r. 1552, pierwotnie byi adwokatem generalnym, od r. 1587 zaś wice-prezesem parlamentu paryzkiego. Szczególniej gorliwie bronił swobód gallikańskiego Kościoła przeciw stolicy apostolskiej. Umarł w r. 1626, pozostawiając majątek swój ubogim, a urząd synowcowi swojemu. — Piotr Seguier ur. d. 28 Maja r. 158', po śmierci stryja został vice-prezesem parlamentu. Ludwik XII za przywiązanie mu okazywane wielce go szanował i nadał mu godność para, oraz tytuł księcia de Villemor. W r. 1633 został zachowawcą pieczęci a w r. 1636 kanclerzem. Podczas rozruchów we Francyi trzymał z dworem i dla tego postradał urząd. Ludwik XIV w r. 1652 znowu powierzył mu pieczęć, którą też zachował aż do śmierci swojej w d. 28 Stycznia r. 1672. Pozostawił on tylko dwie córki, z których jedna najprzód księciu Coislin, potem markizowi de Laval poślubioną była, druga zaś wyszła za księcia de Sully, a powtórnie za księcia Henryka de Bourbon, księcia de Verneuil. Towarzystwo historyczne francuzkie w r. 1844 wydało Diaire ou Journal du chancellier S. en Sormandie (1839—40 r.). Ho innej linii tego rodu, dotychczas istniejącej, należy Antoni Ludwik S. ur. w Paryżu r. 1726. Uposażony wielkiemi zdolnościami, a szczególniej nadzwyczajną pamięcią, wsparty łaską Ludwika XV, szybko wznosił się przy parlamencie jako adwokat generalny i jaśniał jako mówca znakomity. Od r. 1770 walczył on przeciw nowym ideom filozoficznym i politycznym, przez co wiele postradał na popularności. Po nadaremnych usiłowaniach pojednania parlamentu z dworem, w r. 1771 złożył swój urzęd, gdy kanclerz Maupeau nowy parlament zgromadził. Gdy w r. 1774 przywrócony został dawny porządek i po zniesieniu parlamentu przez rewolucyje, udał się do Tournai, gdzie zmarł roku 1792.—Syn jego Antoni Jan Mateusz baron S. pierwszy prezes w paryz-kiej Cour royle i vice prezes izby parów^r, urodził się w Paryżu r. 1768. w czasie rewolucyi wyszedł z kraju i wrócił dopiero po obaleniu panowania trwogi, zamieszkiwał w Montpellier nieczynny. Bonaparte, który chętnie przyciągał do siebie starodawne rodziny, mianował go w r. 1802 prezesem sądu appella-cyjnego. Gdy w r. 1810 na nowo uorganizowano sądownictwo, S. otrzymał urząd prezesa paryzkiej Cour imperiale i tytuł barona. Dawał Napoleonowi wielkie dowody przychylności, ale później także i Burbonom. Ludwik XVIII przywrócił go do prezesostwa w sądzie najwyższym, a w Sierpniu r. 1815 mianował go parem. Po rewolucyi z roku 1830 S. zwrócił się do dynastyi Orleanów i zatrzymał swój urząd oraz godność para. Umarł dnia 6 Sierpnia roku 1848.

Scglir, znakomita rodzina szlachty francuzkiej, która dawniej rozpadła się na dziesięć po największej części wygasłych już linij. Pochodzi z Guyanny, wyznawała wiarę protestancką i wiele ucierpiała w czasie wojny religijnej. Mianowicie linije S. Pardaillan, S. Bouzeley i S. Ponchat, wydały wielu znakomitych ludzi. — SĆgUr (Filip Henryk, margrabia de), pochodzący z linii Segur Ponchat, ur. w r. 1724, podczas wojen za Ludwika XV, doszedł do stopnia generała i później otrzymał dowództwo w Franchc-Comte. Ludwik XVI w roku 1780 mianował go ministrem wojny. Na tern stanowisku uorganizował on lekką artylleryją, utworzył sztab główny i starał się ulepszyć ukształcenie oficerów. Po pokoju z r. 1783 otrzymał buławę marszałkowską. Jeszcze