page0135

POEZJA EUFRATEJSKA 125

bydłu pola i zwierzętom i robotnikom kazałem wsiąść na okręt.

Czas odjazdu sam Samaś wyznaczył mi (mówiąc):

Gdy Regenci ciemności jednego wieczora spuszczą deszcz straszny, wówczas wsiądź na okręt i zamknij swą bramę".

Ten moment nadszedł. —

Regenci ciemności jednego wieczora spuścili deszcz straszny. Przypatrzyłem się pilnie wyglądowi nawałnicy, a trwoga mnie brała, gdym patrzył na burzę.

Wszedłem zatem do okrętu i zamknąłem mą bramę.

Sternikowi okrętu, żeglarzowi Puzur-Amurri, zdałem ten olbrzymi gmach wraz z jego zawartością.

A skoro poranek zaczynał już szarzeć, z widnokręgu nieba podniosła się czarna chmura.

Adad z niej wyrzucał grzmoty;

Nabu ( = Merkur) i Śarru ( — Jowisz) idą przodem, idą jako posłowie przez góry i pola.

Nergal ( = Saturn) wyrywa okrętowe pale; wschodzi Ninib ( = Mars) i stawia opór.

Anunnaki ( = bóstwa ziemi) wznoszą swe pochodnie, oświecając krainę swoim strasznym blaskiem,

Srożenie się Adada dochodzi aż do niebios, i wszelkie światło zamienia w ciemności...

Przez jeden dzień srożył się wicher południowy; wiał szybko i podniósł wody aż do gór.

Jakby jaki uragan wpadły wody na ludzi:

Jeden nie widzi drugiego,

nawet w niebiosach nie rozpoznają ludzi.

Bogowie przerazili się z powodu potopu, uciekli i wstąpili do niebios, gdzie Anu (mieszka).

Jak pies kuliły się bóstwa przy murze.

Iśtar krzyczy jak położnica,

głośno woła piękna z głosu pani bogów :

„Cała ludzkość stała się do gliny podobną, bom złą dała radę na zebraniu bogów;

Tak, jam złą dała radę na zebraniu bogów!

By zniszczyć moich ludzi, poleciłam walkę.

Ja sama rodzę moich ludzi,

(a oto teraz) pełno ich w morzu, jak narybku.“

Bogowie są przygnębieni i siedząc tam płaczą;

Bogowie z pomiędzy Anunnaki razem z nią płaczą;

Zacisnęli swe usta____

http://rcin.org.pl