page0145

POEZJA EUFRATEJSKA 135

Kładź prawdę na me usta ;

niech dobre myśli w sercu mojem żyją;

niech mój towarzysz i stróż ciała zawsze dobro głoszą!

Niech mój bóg stanie po prawicy mojej, a moja bogini stanie mi po lewicy, bóstwo, co mnie strzeże, niech stoi przy mym boku!

Wysłucha} wezwania, usłysz me błaganie;

słowa moich westchnień niech będą spełnione!

Marduku, wielki panie, obdaruj mnie życiem; wydaj mej duszy rozkaz, aby żyła; niech się radością bytu nasycę przed tobą!

Bel niech się tobą cieszy; Ea niech cię okrzykuje!

Bogowie wszechbytu niech ci hołd składają; wielcy bogowie niech twoje serce uradują!“

c) Najwięcej momentu uczuciowego zawierają tak zwane psalmy; gdyż ich treścią jest właśnie zobrazowanie osobistego stosunku stworzenia do bóstwa. Ponieważ jednak olbrzymia większość psalmów była używana przy obrzędach kultu, przeto rzadziej spotyka się psalmy, rzekłbym, czysto lite-terackie. Do ostatnich należy psalm cierpiącego sprawiedliwego, powszechnie uważany za arcydzieło poezji babilońskiej tak co do języka i obrazowania, jak co do głębi uczucia religijnego. Myśli tego psalmu potrącają nieraz o pokrewny temat Hioba i analogicznie go rozwiązują. Tekst wraz z komentarzem tego psalmu odnaleziono w bibliotece Aśśurbanipala. Szczegół, że do tekstu uważano za potrzebne dodać komentarz, świadczy już sam przez się o starożytności psalmu, którą potwierdza także i bardzo stary duplikat, odnaleziony w Sipparze. Myślą przewodnią utworu jest przekonanie, że cierpienie sprawiedliwego musi ostatecznie skończyć się uwielbieniem bóstwa w cierpiącej jednostce. Całość składała się z 3-ch (4-ch?) tablic i opiewała cierpienie i wybawienie króla Tabi-utulbela. Tylko II tablica zachowała się w całości. Wynika z niej, że król, o którym mowa, żył pobożnie, a mimo to spotkało go nieszczęście.

„Dożyłem późnej starości; przekroczyłem cel życia.

Gdzie tylko się skieruję, wszędzie zło stoi i zło; ma udręka wzrasta, nie widzę powodzenia.

Gdym wołał do mego Boga, nie odkrył mi swego oblicza; gdym łkał do mej bogini, nie podniosła swojej głowy.

Wróżbita nie przepowiadał przyszłości wróżeniem; prorok przez ofiary nie ratował mego prawa.

Gdym się zwracał do wieszczka, wcale mię nie pouczył;

http://rcin.org.pl