page0141

POEZJA EUFRATEJSKA 131

mają zniszczyć jej zmysły i ciało. Ze zniknięciem Iśtary ustaje na ziemi wszelkie życie i rodzenie. Zaniepokojeni tem ludzie i bogowie zjawiają się przed Eą ze skargą i błaganiem, aby rozkazał Eriśkigal wypuścić Iśtarę na ziemię.

Wtedy Ea stworzył w mądrości serca swego obraz, stworzył komedjanta Asuśu-namira:

„Idź (rzecze) Asuśu-namirze, do Kurnugei zwróć twe oblicze; niech siedm bram Kurnugei otworzy się przed tobą.

Eriśkigal cię ujrzy, powita cię mile.

Gdy jej serce się uspokoi, a umysł rozweseli, każ jej zaprzysiąc na wielkich bogów.

Wznieś wysoko swą głowę, skieruj myśl do Kubłaka(!) wichrów:

„O pani, Kubłak wichrów niech mi dadzą, bym z nich wody się napił".

Gdy się Eriśkigal domyśliła podstępu Ei, wpadła w wielki gniew, uderzyła się w piersi, gryzła sobie palce, przeklęła wysłańca bogów, ale wkońcu poleciła Namtarowi, swemu słudze:

„Idź, Namtarze, zapukaj w drzwi Egalginy, zapukaj w progi ze lśniących kamieni; wyprowadź Anunnaki, niech zajmą złote siedzenia; pokrop Iśtarę wodą życia i weź ją precz odemnie".

Namtar spełnia polecenie, a gdy Iśtarę pokropioną przeprowadza przez siedm bram podziemia, przy każdej oddaje jej te części klejnotów i ubrania, które jej zabrał przy wpuszczaniu ją do piekieł. Nawet i Tammuz, kochanek Iśtary, odzyskuje przy tej sposobności życie i wolność przez pokropienie wodą żywota.

Jak z tego streszczenia wynika, mit o podróży Iśtary do piekieł ma przedewszystkiem na oku zjawiska przyrody, chce poetycznie wytłumaczyć coroczne obumieranie przyrody na całej ziemi. Pierwiastków astralnych — jak chcą niektórzy — trudno się w nim dopatrzeć. Co jednak ważniejsza, maluje nam ten epos poglądy starego Babilonu na życie pozagrobowe i w tem leży jego religijno-kulturalne znaczenie:

2. LIRYKA RELIGIJNA. Zdaje się nie ulegać wątpliwości fakt, że jak wszystkie narody, tak i mieszkańcy z nad Eufratu i Tygru posiadali pieśni o treści nietylko religijnej, ale i świeckiej. Ale dziwnem losu zrządzeniem nie zdołano dotychczas nigdzie napotkać tabliczek klinowych z płodami lekkiej muzy. To, co obecnie do nas doszło, należy wyłącznie do zakresu liryki religijnej. Zwyczajnie rozróżniają w niej uczeni trzy odrębne rodzaje: modlitwy, hymny i psalmy. Podział ten jest w znacznej części czysto teoretyczny; w praktyce bowiem wszystkie te trzy rodzaje mięszają się niejednokrotnie

9*

http://rcin.org.pl