page0147

POEZJA EUFRATEJSKA 137

Gdy głód czują, nieraz podobni są do trupa, gdy są syci, pragną się bóstwu upodobnić.

Gdy im się dobrze wiedzie, mówią o wzlocie do niebios; gdy się troskają, prawią o jeździe do piekieł...

*

Więzieniem dla mnie stało się domostwo, •

W kajdany ciała złożono me ręce, we własne więzy rzucono me nogi...

Uderzył mię biczyskiem, pełnem skorpionów,

przebił mię oszczepem; — był to cios straszliwy!

Dzień cały ściga mnie mój prześladowca

i w nocy nie dozwala na moment odetchnąć...

W własnym kale się tarzam, niby byk srogi, niby owcę oblano mnie własnem plugastwem...

Bóg nie dał mi pomocy, nie wziął mnie za rękę; ma bogini nie zmiłowała się, nie stanęła u boku,

*

Już trumna była otwartą, chciano mnie pochować; jeszcze przed śmiercią biadano nademną.

Cały kraj zawołał: „jakże srogi los go spotkał"!

Gdy to mój wróg usłyszał — twarz mu rozjaśniała; nieprzyjaciółka, zwiedziawszy się, wesele odczuła.

*

O gdybym dzień znał, gdy ból mój się skończy,

gdy wśród duchów oddanych boskość ma zabłyśnie!"

Jak wynika z III i IV tablicy, los króla cierpiącego doznał zmiany. Jego choroby ustąpiły; odzyskał słuch, zdrowe płuca, a nawet odmłodniał „przy bożym strumieniu, nad którym sąd ludzi się odbywa"... To też wesołą nutą, podobnie jak księga Hioba, kończy się poemat.

d) Z psalmami spokrewnione są treny. Bywały one niejednokrotnie powiązane z zaklęciami i egzorcyzmami, a miały na oku klęski ogólne kraju czy miasta, albo też cierpienia i udręki poszczególnych ludzi. Te ostatnie są zazwyczaj piękniejsze ujęciem i stylem, potężniejsze uczuciem. Jedna próbka niech starczy za wiele¹).

„Oby nareszcie burza w sercu Pana uspokoiła się!

Oby bóg, którego nie znam,    uspokoił się!

Oby bogini, której nie znam,    uspokoiła się!

*) Według H. Gressmanna, Altorientalische Texte I. st. 90—91.

http//rcin. org.pl