page0196

194

pląsy przed Arką. Lecz Dawid nie zarumieni wszy się wcaie z powodu urągowiska Micholi, rzekł do niej: „Bóg wydźwignąl mnie z pomiędzy najniższych ludu swojego, i przeniósł nad twojego ojca, dla tego też coraz to bardziej upokorzać się będę w jego przytomności; i zawsze będę się uważał za małego i nędznego.” Tym sposobem dał naukę książętom, aby się nigdy nie obawiali poniżyć swojego majestatu przed Majestatem Boskim.

Orzech Dauiiin. strofowanie proroka

Zwyciężywszy wszystkich swoich nieprzyjaciół, Dawid dał się sam zwyciężyć gwałtownej namiętność⁵, jaką powziął ku Betsabei, żony jednego ze swych hetmanów Uryaszzwanego. Pałając żądzą ożenienia się z nią, kazał podczas szturmowania miasta Rabba, stolicy Aminonilów, postawić Uryasza w miejscu tak nie-bezp.ecznem, iż przewidywał, że niezawuduie będzie zabitym: tak się też i stało. Potem król pojął Betsa-beę za żonę. Pan rozgniewany tą podwójną zbrodnią posłał proroka Nathana do Dawida, który mu następującą przypowieść uczynił: „W pewnem mieście, mieszkało dwóch ludzi, z których jeden był bogaty a drugi ubogi. Bogaty miał wielką ilość owiec i bydia, ubogi zaś rnial tylko jednę owieczkę, którą hodował; wzrosła ona pomiędzy jego dziećmi, jedząc jego clileb, pijąc z jego czary i sypiając na jego łonie; tak ją kochał jak własną córkę. Gdy jednego razu pewien cudzoziemiec przybył w gościnę do bogatego, ten na ucztę dla niego nie tknął żadnej z swych owiec, ani żadnego wołu, tylko zabrał owieczkę biednego i dał ją do jedzenia swojemu goociowi.” Dawid słuchając